Ήταν το "Καποδιστριακό ορφανοτροφείο", το οποίο χτίστηκε το 1829 από σημαντικούς αρχιτέκτονες και μηχανικούς, τα δε περισσότερα χρήματα προσφέρθηκαν από Έλληνες αλλά και φιλέλληνες του εξωτερικού. (Ιερός ο σκοπός για τα ορφανά...). Με τα εγκαίνια, άρχισαν να λειτουργούν διάφορες σχολές: ραπτικής, σιδηρουργικής, υποδηματοποιίας κ.ά. (Ο Καποδίστρας και το πρόγραμμά του! Μόνον αυτός. Οι λοιποί -απαξάπαντες- από "ολίγοι" έως "επικίνδυνοι" και τον ...έφαγαν). Προσέξτε τώρα την ...εξέλιξη του "Ορφανοτροφείου": Το 1834 έκλεισε, μετά για τρία χρόνια λειτούργησε ως Σχολή των Ευελπίδων, το 1841 μετατράπηκε σε λοιμοκαθαρτήριο, το 1860 έγινε φρενοκομείο, από το 1866 έως το 1869 στέγασε πρόσφυγες από την Κρήτη και το (απ)αίσιον έτος 1880 ...προήχθη σε φυλακή μέχρι το 1985! Ένας τόπος-κόλαση βασανιστηρίων και εκτελέσεων πολιτικών κρατουμένων. Αυτή είναι η πατρίς...
Τέλος πάντων, μετά το κλείσιμο της φυλακής, έγινε πονηρή προσπάθεια το κτίριο να χρησιμοποιηθεί για ...λάϊτ δραστηριότητα, ώστε να ξεχαστούν τα αναίτια εγκλήματα αθώων, οι οποίοι απλά υποστήριζαν ...άλλη ομάδα. Ευτυχώς, όμως, που μετά από πολλές αντιδρώσες φωνές κηρύχτηκε διατηρητέο κτίριο και Διαχρονικό Μουσείο. Το σημαντικό είναι ότι με την υπογραφή της Μελίνας διατηρήθηκαν, ως ιστορική μνήμη, το "Πειθαρχείο" -ο χώρος των βασανιστηρίων-, ο "Γολγοθάς"- ο χώρος γι' αυτούς που θα εκτελούνταν άμεσα- η φρικτή "Απομόνωση" καθώς και το "Επισκεπτήριο" στο οποίο προπηλακίζονταν οι κρατούμενοι μπροστά στους συγγενείς τους και άλλοι χώροι.
Οι φυλακές της Αίγινας αναφέρονται σε δύο ρεμπέτικα, μάλιστα μαζί με άλλες φυλακές. Αμφότερα εξαιρετικά τραγούδια και σημαντικότατων δημιουργών.
Ο λαθρέμπορας (Β. Παπάζογλου) - Στελλάκης, 1934
Μάγκες πιάστε τα βουνά (Στράτου-Δελιά) - Στράτος, 1936