Το σκυλάδικο ελληνικό τραγούδι
Εδώ
και τέσσερις-πέντε δεκαετίες περίπου,
άρχισε η «σκυλάδικη» εποχή των λαϊκών
(κυρίως) αλλά και των ρεμπέτικων
τραγουδιών. Παράλληλα δηλαδή με τα λαϊκά
και τα ρεμπέτικα αναπτύχθηκαν και τα
ονομαζόμενα «σκυλοτράγουδα», άσματα
μεγίστης καψούρας, με ευτελέστατους
στίχους περιεχομένου ακραίας απογοήτευσης,
θλίψης, συχνά δε και αυτοκαταστροφής,
τονισμένους με «τυχάρπαστες» φτηνές
«λαϊκίζουσες» μελωδίες με μπουζουκοορχήστρα
να εκτελεί (κυριολεκτικά!) ηλεκτρικώς
και βροντωδώς (sic), και με
τραγουδιστές... αφήστε το καλύτερα το
θέμα αυτό!
Τα
σκυλοτράγουδα αυτά δεν έχουν καμία
σχέση μ’ αυτό που λέμε (γενικότερα)
«λαϊκό τραγούδι», μάλιστα δε το προσβάλλουν
βάναυσα. Γεμίζουν όμως τους σχετικούς...
«Ναούς Πολιτισμού», τα «σκυλάδικα»
δηλαδή, που και η ονομασία τους αυτή
είναι μια «διαστροφή» των αυθεντικών
σκυλάδικων της Θεσσαλονίκης, που
αναπτύχθηκαν για πρώτη φορά στις αρχές
της δεκαετίας του ΄50. Και που καμία
απολύτως σχέση δεν είχαν με τα των...εθνικών
(ονομαζόμενων, ακόμη...) οδών. Την τύχη
των ρεμπέτικων και λαϊκών ακολούθησαν
τα παραδοσιακά, αφού παράλληλα με τα
«σκυλοτράγουδα» αναπτύχθηκαν και τα
«σκυλοδημοτικά» και ειδικότερα τα
«σκυλονησιώτικα», «σκυλοκρητικά»,
«σκυλοηπειρώτικα» και ό,τι άλλο βάλει
ο νους σας, που θα ικανοποιούσε τους
αστυφιλίζοντες «ξενοτοπίτες»-ετεροδημότες.
Τα «σκυλοδημοτικά» έχουν ωσαύτως
«καψούρικα» στιχάκια δημώδους «υφάνσεως»
(αντίστοιχα των σκυλοτράγουδων) και
μουσικές αρπαγμένες και βιασμένες
ανερυθρίαστα από τα αντίστοιχα αυθεντικά
(θεϊκά!) νησιώτικα, κρητικά, ηπειρώτικα
κ.τ.λ. Έχω συναντήσει και συνομιλήσει
με νεαρότατα άτομα που νομίζουν ότι η
αυθεντική νησιώτικη ή κρητική ή ...κ.λ.π.
παραδοσιακή μουσική, είναι ακριβώς αυτή
των «σκυλο...» με το ανάλογο επίθεμα
νησιώτικο, κρητικό ηπειρώτικο... Να τονίσω εδώ το αυτονόητο (τελικώς), ότι δηλαδή τα τραγούδια αυτά, δεν έχουν καμιά απολύτως τύχη, η δε διάρκεια της ζωής τους δεν ξεπερνάει τους 6-7 μήνες, όσο δηλαδή μια εποχιακή περίοδος λειτουργίας ενός σχετικού μαγαζιού. Χρησιμοποιούνται μόνο για την «διασκέδαση» και την κατανάλωση ανάλογου... καυσίμου περιεκτικότητας 42% και πολύ συχνά, λένε, αγνώστου προελεύσεως... Όπως αντιλαμβάνεστε καρντάσια του ελέους, με τα «σκυλοδημοτικά» βολεύτηκαν αρκούντως οι «ετεροδημότες», αφού ήταν μέσα στο (γενικώς και αορίστως) λαϊκό κλίμα της εποχής το «βαρεμένο» και «καψούρικο». (Μην το πω και ...σοσιαλιστικό! Εκ του "social" και "ληστής"). Εξάλλου ούτε λαϊκά και ρεμπέτικα μπορούσε (και ...μπορεί) να γράψει ο πασαένας «πουνηρός» (με ου παρακαλώ!), ούτε και τα παραδοσιακά γίνονται επί παραγγελία....
Η φάμπρικα με τα σκυλολαϊκά και τα «σκυλοδημοτικά» είναι πολύ καλά στημένη συνεπικουρούμενη και από τις αισθησιακές εμφανίσεις καλλονών αλλά ατάλαντων και κατά κανόνα άφωνων τραγουδιστριών. Αξιοπαρατήρητο είναι ότι οι άρρενες αντίστοιχοι καλλονοί δείχνουν να έχουν ...ιατρικό πρόβλημα δυσκοιλιότητας, γιατί δεν εξηγείται πώς τραγουδάνε τόσο σφιγμένοι και με κατακόκκινες παρειές.
Αυτά τα ολίγα, επί του παρόντος.
(Α! Αντιπαρέρχομαι, μετά βδελυγμίας, φαγητά και ποτά με τιμές ...άτιμες και τις λουλουδούδες -συχνά συμπαθείς, μού λένε...-, αλλά με επίσης ...άτιμα άνθη, ίσως υπόπτου -πάλι ...λένε- προελεύσεως.
Προφανώς υπάρχουν και οι επαγγελματίες που είναι «κύριοι» και μπράβο τους).
Υ.Γ.
Να
και μερικά στιχάκια από παλιότερα
«δημοτικά», με χρώμα «γαβ-γαβ», πολύ
πριν, δηλαδή, αρχίσει η σκυλοφάμπρικα:Μπήκαν τα γίδια στο μαντρί, τα πρόβατα στη στρούγγα...
Ροβόλατα ροβόλατα τα γίδια και τα πρόβατα...
Πάνω σε ψηλή ραχούλα κάθεται μια βλαχοπούλα...
Και τη ρόκα της βαστάει, πρόβατα κι αρνιά φυλάει...
...κι ο τσοπάνος πέρα τραγουδάει με τη φλογέρα....
(υποψιάζομαι πως οι λέξεις «τραγουδάει» και «φλογέρα» είναι σε εισαγωγικά!)
(Δεκέμβριος, 2009)
