Η "Μπουάτ 107"

 

 

Η ιστορική "Μπουάτ 107" της Θεσσαλονίκης

 

Να μη θεωρήσετε, σας παρακαλώ, υπερβολή το χαρακτηρισμό "ιστορική" για τη "Μπουάτ 107", στη Θεσσαλονίκη, από το Δεκέμβριο του 1967 ως το 1969;, αφού από κει και πέρα μέχρι το οριστικό κλείσιμό της, ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από μπουάτ, όπως  τουλάχιστον την είχαν ονειρευτεί, σχεδιάσει και υλοποιήσει, οι δημιουργοί της. Ήταν η πρώτη ουσιαστική μπουάτ που απόκτησε η πόλη και μετά την έναρξη της λειτουργίας της πολλοί την μιμήθηκαν, αφού ήταν κάτι εντελώς καινούριο και πρωτότυπο για την πόλη. Έτσι φύτρωσαν κι άλλες (σα ...μανιτάρια)! Φαντασθείτε ότι το 1969-70 η Θεσσαλονίκη μπορεί να είχε και τριάντα ...τόσες μπουάτ, οι οποίες βέβαια κλείνανε η μία μετά την άλλη, αφού δε γίνεται με μόνο ένα γρατζούνισμα τριών ακόρντων στην κιθάρα να θες να στήσεις πρόγραμμα και να τραβήξεις κόσμο! (Μία εισέτι ελληνική τσαπατσουλιά, ευτελής τυχοδιωκτισμός και αέρας κοπανιστός, οπότε υπολογίστε πόσοι έχασαν χρήματα…).

Η παρέα μου και εγώ, είχαμε μεράκι για μια μπουάτ στην πόλη που σπουδάζαμε και που αμέσως αγαπήσαμε πολύ, αλλά αυτό δεν ήταν εύκολο πράγμα αφού απαιτούσε ένα κάποιο κεφάλαιο... Έτσι, στην αρχή, βρέθηκε η λύση να ...φιλοξενηθεί η μπουάτ μας στο "ιδιαίτερο", δηλαδή σε μια μικρή αίθουσα, ενός ζαχαροπλαστείου στη Νέα Παραλία, το οποίο λεγόταν "Σαν Ρέμο". Η αίθουσα αυτή, διαστάσεων όχι περισσότερο από 30 τετραγωνικά, με ακραία κιτς διακόσμηση σε μπλε, μπαρ, καθρέφτες, χαμηλό φωτισμό κ.λ.π., προοριζόταν για καταφύγιο ζευγαριών που ήθελαν να πιούν ένα ποτό στα σκοτεινά, να πέσει κάνα φιλάκι και ίσως συναφής τινά έψαυσις γλουτού -λαϊστί χερίκωμα στο μπούτι! Το ...κοινό δεν τσίμπησε, έμεινε άδεια η αίθουσα, την είδε ο καλός φίλος Λευτέρης, πήγαμε στον ιδιοκτήτη του ζαχαροπλαστείου κι έτσι λειτουργάγαμε το χώρο αυτόν για 3-4 μήνες ως μπουάτ, με μεγάλη προσέλευση νεαρόκοσμου. Όταν όμως ήρθαν κι οι διαφωνίες με το αφεντικό, τότε βρήκαμε έναν χώρο στο κέντρο της πόλης και σχεδιάσαμε τη μπουάτ κανονικά από την αρχή.

Δημοσιεύματα του τύπου, τότε, για το "Σαν Ρέμο".



Η πινακίδα (50Χ50cm) της "Μπουάτ
 107", στην πόρτα της εισόδου

Ο χώρος που στήσαμε τη μπουάτ ήταν ένα ισόγειο πίσω από την εκκλησία την Παναγία τη Δέξα, η οποία είναι επί της οδού Εγνατία, καρσί στην Καμάρα και στην Υπαπαντή. Ήταν ακριβώς στην οδό Αντωνιάδου Λαζάρου 7. ΄Επιχειρηματίες έγιναν δύο καλά παιδιά -και μεγαλύτεροί μας. Ο αριστερός Γιάννης Στεφανίδης και ο δεξιός Άκης Κυνηγόπουλος. (Μακάρι να 'ταν όλοι οι αριστεροί και δεξιοί σαν κι αυτούς...). Τη διακόσμηση και σχεδίαση επίπλων και μπαρ (όλα λιτά και πάμφθηνα) ανέλαβαν δύο μέλη της παρέας μας,  φοιτητές αρχιτεκτονικής, η Κική Καυκούλα και ο Φίλιππος Προκόπης. Το σήμα της ήταν ένα μάτι, στην κόρη του οποίου ήταν γραμμένο το "107", ενώ στη θέση του φρυδιού έγραφε "ΜΠΟΥΑΤ". Το όνομα "107" βγήκε από τον αριθμό των θέσεων καθημένων, τις οποίες η Κική είχε υπολογίσει σε 108, αλλά επιλέξαμε το "107" λόγω του μαγικού "7". Πού να φανταζόμασταν τότε ότι λίγο αργότερα ένα αγράμματο ...ξεφτέρι της "Ασφάλειας" θα ισχυριζόταν σοβαρά ότι το "107" είναι αριστερό σύνθημα, αφού η άθροισή του με τον αριθμό "7" της πολυκατοικίας -στο ισόγειο της οποίας βρισκόταν η μπουάτ- δίνει τον ...κομμουνιστικό αριθμό "114" (107+7=114)! (114 ήταν τότε ο αριθμός του τελευταίου άρθρου του "Συντάγματος", με τον πατριωτικό χαρακτήρα).

Αυτός είναι ο χώρος στον οποίον στεγάστηκε η "107", από φωτογραφίες του 2018. Διακρίνεται και ο αριθμός της πολυκατοικίας "7", στον οποίον αριθμό, ένα θλιβερό χουντικό μπατσόνι της τότε ασφάλειας, πρόσθεσε τον αριθμό "107" (7+107=114) και συμπέρανε πως το "Μπουάτ 107" είναι ...αριστερό σύνθημα, αφού, τότε, 114=κομμουνισμός! (Φαντάζομαι την πλάκα που θα 'παθε όταν το 1974 ο ...εθνάρχης Καρά-αμάν-αλής νομιμοποίησε το ΚΚΕ...)

 

Ο κιθαρίστας Στάθης Γαλάτης, φοιτητής αρχιτεκτονικής και σπουδαίος κιθαρίστας, έπαιζε φλαμέγκο και κλασικά έργα για κιθάρα. Εγώ με την κιθάρα μου έπαιζα δικά μου τραγούδια, αλλά και άλλων, νεοκυματικού ως επί το πλείστον χαρακτήρα. Ο Στάθης κι εγώ είμαστε οι σταθεροί του προγράμματος, αλλά συμμετείχαν κι άλλοι, πότε σταθερά και πότε έκτακτα. Έτσι, εμφανίστηκαν ευκαιριακά εκεί ο Λάκης Παπάς, ο Γιώργος Ζωγράφος, ο Γιάννης Αργύρης, η Πόπη Αστεριάδη, ο Μανώλης Μητσιάς κ.ά. Εκτός από το μουσικό πρόγραμμα, παρουσιάζονταν συχνά κι άλλες δραστηριότητες όπως προβολή μικρών ταινιών, συνήθως κωμικών, μικρά μονόπρακτα, απαγγελία ποίησης ή κειμένων, παραστάσεις καραγκιόζη κ.ά. Πρωτοτυπήσαμε πανελλήνια, αφού ήταν η μοναδική μπουάτ με τόσες και ποικίλες δραστηριότητες! Αλλά όλ' αυτά δεν κράτησαν πιο πολύ από δύο χρόνια, αφού η μπουάτ στράφηκε μετά σε άλλο κοινό και προσκάλεσε να τραγουδήσει ακόμα και την Αλίκη Βουγιουκλάκη! Εμείς, βέβαια, οι "ιδρυτές" και πνευματικά της τέκνα, την είχαμε ήδη κοπανήσει και την αφήσαμε να ...εκδίδεται ασύστολα!

Εδώ, ο Στέφανος Ρικούδης χορεύων  πάνω στο μικρό πάλκο της "107'' και άδων το "Τιάραμ, τιάραμ…".

Με τον Στέφανο Ρικούδη, ερμηνεύαμε συχνά, στο πρόγραμμα της "107", κάποια από τα χιουμοριστικά τραγουδάκια που σκαρώναμε, πολύ συχνά στο πόδι, όπως το "Τιάραμ, τιάραμ", "Τα αραπάκια", ''Η μηνιγγίτιδα", "Η Μεξικάνα με τα μάτια τα μαριόλα, που τη φώναζαν καριόλα", "Ο κυρ Δικαστής" κ.ά. Πιο διάσημο απ' αυτά ήταν "Τα αραπάκια", στο οποίο θα αναφερθώ εκτενέστερα, στη συνέχεια. Εδώ, τώρα, κάτι σπαρταριστό με το "Τιάραμ…".

Είχα πει, λοιπόν, σε μια γκόμενα που τη γούσταρε και τη γυρόφερνε ο Στέφανος, -όταν αυτή με ρώτησε τι είναι τέλος πάντων αυτό το "τιάραμ"- ότι πρόκειται για ένα νανούρισμα βυζαντινό με το οποίο τον κοίμιζε η γιαγιά του που είχε καταγωγή από τους Παλαιολόγους, -αλλά αμέσως πρόσθεσα και τους ...Κατακουζηνούς, όταν είδα ότι άνοιξε από έκπληξη το βαμμένο στοματάκι της. Η ...έτσι το "έφαγε" το ...παραμέθε και μετά ο άλλος -με τη σειρά του- βρήκε την ευκαιρία και την "έφαγε" ξεκοκαλίζοντάς την με την ησυχία του. Ναι, αλλά αργότερα όταν ...ξε-αύτωσε, για να ξεμπλέξει, (μια και αυτή είχε και μουρλό "γέρο") έκανε τον τρελό εφευρέτη της ...μελισσοκομίας! (Αριστούργημα).

Περί "Αραπακίων", τώρα, το ανάγνωσμα!  
"Τα αραπάκια" έχουν την ιστορία τους. Κατ' αρχήν, οι στίχοι είναι του πανέξυπνου Στέφανου Ρικούδη, φοιτητή -τότε- της οδοντιατρικής, πολύ καλού φίλου μου, αναπόσπαστου μέλους της στενής παρέας και με ακραίο χιούμορ ενίοτε (μέχρι και τα μουστάκια του είχε βάψει μπλε, κάποια φορά...) και αθεράπευτα ερωτιάρη για όσο -και μόνο- διάστημα ήταν λίαν καψούρης. Ερχόταν, λοιπόν, στην μπουάτ και συχνά μου έφερνε στιχάκια που είχε γράψει ακόμα και το ίδιο απόγευμα, τα οποία είχαν πάντα μία επικαιρότητα, όπως για παράδειγμα η "Μηνιγγίτιδα". Κάποια στιγμή, προς το τέλος της βραδιάς, ανέβαινε κι αυτός στο πάλκο, τα απήγγελε, εγώ με την κιθάρα έλεγα κάνα στιχάκι μελοποιημένο στο πόδι, χόρευε κιόλας στο μικρό πάλκο, έλεγε συνέχεια τραγουδιστά "τιάραμ, τιάραμ..." και ο κόσμος πολύ είχε αγαπήσει το όλον. Ένα βράδυ, που λέτε, μου έφερε ένα χαρτί με "Τα αραπάκια". Ενθουσιάστηκα όταν διάβασα τους στίχους, του είπα ότι θέλω να το μελοποιήσω κανονικά με τη ησυχία μου. Μετά τη μπουάτ, στο σπίτι μου -στο κουζινάκι, που δεν είχε δίπλα υπνοδωμάτια- βάζοντας κι ένα πανί κάτω από τις χορδές της κιθάρας για να μην ακούγεται, μέχρι να ξημερώσει το έφτιαξα. Το ηχογράφησα μάλιστα -ψιθυριστά- στο GRUNDIG TK-14, με τα καρούλια. Έγινε πολύ αγαπητό το κομμάτι, το ζητούσαν παντού επίμονα, μέχρι και σε μια ταβέρνα, στα Βασιλικά, που είχα πάει με παρέα, μου έφεραν μία κιθάρα και το είπα. Το τραγουδούσαν διάφοροι σε μπουάτ, ακόμα και στην Αθήνα. Με ρωτούσαν πού να το βρούνε, αλλά -φυσικά- δε γινόταν τότε να βγει σε δίσκο... Τα αραπάκια, πάντως, συμβόλιζαν το λαουτζίκο, τα κροκοδειλάκια τους χουνταίους "επιβήτορες" και ο "σερίφης με τα μουστάκια" τον εκδικητή. (Κάποιοι ρωτούσαν μήπως αυτός ήταν ο Στάλιν, για να εισπράξουν ένα ατελείωτο "μπρρρρρρρ").

Τα αραπάκια (Στίχοι: Στέφανος Ρικούδης-μουσική: Πάνος Σαββόπουλος), 1969

 

Εδώ είναι κάποια δημοσιεύματα του τύπου

της Θεσσαλονίκης, για τη μπουάτ "107",

αρχές του 1968

 

Ταινία σε super 8, με σκηνές από την "107"
Το μοναδικό ντοκουμέντο από τη δική μου περίοδο στην "107" είναι μία ταινία 8 χιλιοστών (super 8) διάρκειας 4 λεπτών και 40 δευτερολέπτων, η οποία γυρίστηκε αρχές του 1968. Εγώ είχα την ιδέα να καταγραφεί, όσο γινόταν, η ατμόσφαιρα στην "107" κι έτσι αγόρασα το φιλμ. Η λήψη έγινε από τον Άκη Κυνηγόπουλο με δική του κάμερα. Αυτή την ταινία πρόβαλα σε τοίχο κι έτσι έκανα ένα βίντεο κακής ποιότητας... Περιμένω να πεισθώ ότι υπάρχει μουβιόλα για super 8 και έτσι να γίνει κανονικό βίντεο, γιατί αυτά που άκουγα από άτομα που ασχολούνται δεν με έπειθαν... Άρα, αναμονή!

Από αυτό το ταινιάκι, όμως, σας έχω τώρα μερικές χαρακτηριστικές φωτογραφίες.

 

 

Από πάνω αριστερά: Η είσοδος με το μάτι της "107", εγώ και ο Στέφανος Ρικούδης στο "Τιάραμ τιάραμ…". Από κάτω αριστερά: Πάλι ο Στέφανος στα τρελά του, ο Στάθης Γαλάτης που συνοδεύει την εκφραστική τραγουδίστρια Βαλεντίνα και ο Στάθης ερμηνεύοντας μάλλον κάποιο φλαμέγκο ή τις "Αναμνήσεις από την Αλάμπρα", του Francisco Tárrega, που αγαπούσε πολύ.

  

Να κι ένα σύγχρονο ...αλίευμα από το διαδίκτυο για τη μπουάτ "107".

Δεν αποτολμάω να ονοματίσω τα άτομα της φωτογραφίας (τουλάχιστον κάποια) γιατί φοβάμαι μήπως αποδειχτώ ...ξεχασιάρης!

Κι εδώ ένα δημοσίευμα από το "ΜΑΡΟΥΣΙ"
https://maroussiparatiritirio.blogspot.com/2018/11/blog-post_33.html