Ο καημένος Αθανασόπουλος... και η "Κακούργα πεθερά" (Καλά λέει ο θυμόσοφος λαός: Σ' έναν χωρισμό, φταίνε πάντα και οι δύο. Δηλαδή και αυτή και η μάνα της...)
Στις 7 Ιανουαρίου του 1931, στην Καλλιθέα Αθήνας, δολοφονήθηκε με πιστόλι ο πλούσιος εργολάβος Δημήτρης Αθανασόπουλος. Τη δολοφονία σχεδίασε η πεθερά του θύματος (Άρτεμις Κάστρου) με τη συνεργασία της γυναίκας του, της πανέμορφης 25-χρονης Φούλας Κάστρου και εκτέλεσε ένας βλαμμένος ανιψιός της πεθεράς (ονόματι Δημήτρης Μοσκιός) ο οποίος εκτός από τα ψυχολογικά του ήταν και αθεράπευτα ερωτευμένος με τη Φούλα. Μετά τη δολοφονία προσπάθησαν -με τη βοήθεια της υπηρέτριας Γιαννούλας Μπέλλου- να κάψουν το πτώμα, αλλά ...μύρισε όλος ο τόπος! Ύστερα το τεμάχισαν, το τύλιξαν πρόχειρα και το πέταξαν στον Ιλισσό, για να ανακαλυφθεί μετά μερικές μέρες και να οδηγηθούν οι δράστες στη δικαιοσύνη. Η σύζυγος και η πεθερά καταδικάστηκαν σε θάνατο (ναι, σιγά...), η υπηρέτρια έφαγε ισόβια και ο πυροβολήσας ανιψιός Μοσκιός έφαγε μόνο 20 χρόνια λόγω της ...πυροβολημένης ψυχολογικής του κατάστασης. Λέγεται όμως ότι στην πραγματικότητα ο Μοσκιός με τη στάση του στο δικαστήριο το "έπαιξε" και λίγο "παλαβός"..., εξ' ου και η φράση Αυτός κάνει τον Μοσκιό..., για κάποιον που κάνει το κορόϊδο, το παίζει τρελός, χαζός κ.λ.π.
Στη φυλακή, τα κάλλη της Φούλας μαγέψανε μέχρι και τον διευθυντή και με διάφορες νομικίστικες ...περικοκλάδες (Να! τι θα πει Ελλάδα, πού 'λεγε κι ένα παλιό χαζοτράγουδο...) τα ισόβια, για μάνα και κόρη, μετατράπηκαν (άκουσον-άκουσον!) σε δεκαετή κάθειρξη κι έτσι το 1941 οι δυο γυναίκες βγήκαν απ' τη φυλακή. Ύστερα η μορφονιά μας ...παρα-καλοπαντρεύτηκε με τον συνταγματάρχη Αγαπητό Κομήτη και ήταν μαζί του μέχρι το τέλος της ζωής της, το 1971.
Τώρα, γιατί έγινε το έγκλημα; Προσωπικά δεν είμαι σίγουρος, διότι δεν ...συμπληρώνεται το "παζλ". Έχει κενά και ερωτήματα. Σύμφωνα πάντως με τα της δίκης (και ενδεχομένως τα δικηγορικά σενάρια...) που ισχυρίστηκε η ωραία και η μάνα της, ο εργολάβος Δημήτρης Αθανασόπουλος ήταν άσωτος και γυναικάς, κακοποιούσε δε βάναυσα τη γυναίκα του, κάνοντάς της τη ζωή κόλαση. Αφορμή για τη δολοφονία (γιατί αιτίες υπήρχαν πολλές...) στάθηκε η ακραία -και παρά φύσιν...- κακοποίηση της Φούλας. Τότε σκέφτηκαν μάνα και κόρη να απαλλαγούν από αυτόν και κατάστρωσαν το σχέδιό τους. Όμως κυκλοφορούσαν πολλά, τότε, ότι δηλαδή μάνα και κόρη εκδίδονταν κανονικότατα -για λεφτά φυσικά. Επίσης ότι ο Αθανασόπουλος είχε συνεχώς σχέση και με τη μάνα και μάλιστα πριν παντρευτεί την κόρη! Μύλος κι άντε βγάλε άκρη... Να δούμε φωτογραφίες τώρα και σας παρακαλώ να είστε επιεικείς με τις φωτογραφίες εφημερίδων -που διαβάζονται μόνο οι μεγάλοι τίτλοι- γιατί η επιβαλλόμενη "ανάλυση" είναι 72.
Εφημερίδα "Η Ελληνική" - 1
Εφημερίδα "Η Ελληνική" - 2
Εφημερίδα "Η Ελληνική" - 3
Εφημερίδα "Η Βραδυνή" (Μωρέ, λείπει ο ...Μάρτης απ' τη ....Σαρακοστή;)
Το θύμα, ο εργολάβος Δημήτρης Αθανασόπουλος
Η ...πέτρα (κοτρώνα, μάλλον) του σκανδάλου και της δολοφονίας, Φούλα Κάστρου
Η Φούλα Κάστρου και πάλι
Και ζωγραφιστή η ...κοτρώνα, του σκανδάλου!
Η "Κακούργα πεθερά", σύμφωνα με το τραγούδι, η Άρτεμις Κάστρου
Ο ανιψιός της πεθεράς, Δημήτρης Μοσκιός, ο οποίος πάτησε τη σκανδάλη
Η υπηρέτρια Γιαννούλα Μπέλλου
Το περιστατικό της πολύ σκληρής αυτής πράξης, πέραν του ότι απασχόλησε επί μακρόν τον κόσμο (και κυρίως τον ...κοσμάκη), πέραν των -συνήθως ...άθλιων- ηθικολογικών γραπτών κ.λ.π., είχε ως αποτέλεσμα και τη δημιουργία ενός ενδιαφέροντος τραγουδιού, από έναν τραπεζικό υπάλληλο, τον Ιάκωβο Μοντανάρη. Πρόκειται για το "Κακούργα πεθερά", το οποίο κυκλοφόρησε με 5 διαφορετικούς τραγουδιστές, το 1931. Τέτοια επιτυχία είχε, ώστε οι δίσκοι που πούλησε το τραγούδι αυτό, λέγεται ότι πλησίασαν τις 100.000! Μιλάμε για ρεκόρ, αφού όπως επίσης λέγεται ο Μοντανάρης με τα ποσοστά του αγόρασε ένα σπίτι!
Ο Μοντανάρης περιέγραψε τα γεγονότα με 12 στιχάκια, αλλά μόνο μερικά πέρασαν στους δίσκους. Πιο διάσημη ηχογράφηση, ήταν αυτή με τον Αντώνη Νταλγκά. Η φράση Καημένε Αθανασόπουλε..., που ακούστηκε στο τραγούδι, επιβιώνει μέχρι σήμερα!
Ακόμα, υπάρχει ηχογράφηση της "Κακούργας πεθεράς..." με τον Ζαχαρία Κασιμάτη, την οποία δεν κατάφερα να εντοπίσω.
Δυσεύρετο είναι επίσης και το:
"Το παράπονο του Μοσκιού" (Ν. Στάθμα) - Γιώργος Βιδάλης, 1931
Σπάνιο είναι και το "Πεθερά και Φούλα στη φυλακή", το οποίο όμως μου το παραχώρησε πολύ γενναιόδωρα, ο Αυγέρης Φακίρης. Πρόκειται για φρικαλέο, εξ Αμερικής, "κατασκεύασμα" στο όνομα του Τέτου Δημητριάδη, με το οποίο -ούτε λίγο ούτε πολύ- γίνεται προσπάθεια να "αθωωθούν" (μέσω ενός εμετικού "συγκινησιακού" διαλόγου) οι δύο αδίστακτες δολοφόνισσες. Να "αθωωθούν", τουλάχιστον στο αφελές κοινό. Γιατί για ...χιούμορ, δεν "περνάει" με τίποτε. Τώρα, να ισχυριστεί κανείς ότι η Φούλα την "έπεσε" και στον Τέτο...
Από το αρχείο του Αυγέρη Φακίρη, με αυτονόητες ευχαριστίες!
Όπως βλέπετε, το δεύτερο όνομα είναι δυσανάγνωστο...
"Πεθερά και Φούλα στη φυλακή" (Τ. Δημητριάδη) - Λίνα Δώρου-Κ. Θύμιου, 1932
