Προηγούμενα ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ

Για προηγούμενα ...ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ, κάνετε κλικ εδώ.

Φωτογραφικό υλικό

 
Δεν είναι μόνο το "Μια εικόνα, χίλιες λέξεις...", αλλά και ο συσχετισμός των ξεχωριστών "χιλιάδων λέξεων" στο πέρασμα του χρόνου. Έτσι η εικόνα αποκτάει και βάθος... Να, λοιπόν εδώ, μερικές εικόνες, "κρεμασμένες" χρονολογικά εννοείται, οι οποίες θα αυξάνουν συν τω ...χρόνω!
 

Μόλις εννέα ημερών, αλλά ...ανοιχτομάτης
 

Με τους γονείς, Αλέξανδρο και Ελένη Σαββοπούλου


Σε Επιτάφιο, στην Πάτρα, με τον πατέρα και τον αδελφό Παύλο


Τετάρτη τάξη του Δημοτικού Σχολείου (στο Σχολείο τ' Άγι' Αλέξη!), σε ολοήμερη εκδρομή -μόνο 4 χιλιόμετρα παραπέρα- στα Μποζαΐτικα (νυν "Προάστειον" και του ...βόλου τα εννιάμερα!). Ήταν η πρώτη-πρώτη σχολική εκδρομή με λεωφορείο και την ...ονειρευόμασταν τουλάχιστον από ένα μήνα πριν! Τι φάγαμε το μεσημέρι; Όλοι, τα ίδια: πατάτες τηγανιτές, κεφτεδάκια, αυγά βραστά, κασέρι... Όλα τα φαγητά απλωμένα πάνω σε κουρελούδες, ανακατεμένα και ...κοινά.
Εγώ διακρίνομαι αριστερά της νεαρότερης δασκάλας, της Κας Αθηνάς, έχοντας δίπλα μου, όρθιο, τον ...υπασπιστή μου. 
 
Ο αγαπημένος μου παππούς, από την μητέρα μου, Γεώργιος Δ. Πούλος, έμπορος.
Η φωτογραφία, μπορεί να είναι και από το 1900!
 
Σε γυμνασιακή εκδρομή, με τον Δάσκαλο κ. Μίνω Φιλιππάτο


Σε εκδρομή με το "Πρακτικόν Λύκειον"


Με φόντο την Πάτρα


Η εποχή της αθωότητας, (πολύ λίγο μετά το αποκορύφωμά της, στην εφηβεία... -και δυστυχώς, αυτή, στην Πάτρα)
Ο Πάνος 18 (ετών) και η Άννα 15, ...λαθρολουόμενοι σε κρυφή* παραλία (για αθώα -ανήλικα- ζευγαράκια, όπως και αυτό -το άγνωστο- στο βάθος της φωτογραφίας), εκεί κάπου μεταξύ Σαρωνίδος και Σουνίου -η δε μετάβαση γινόταν με φίσκα ...ε-λεωφορείο* από το Ζάππειο. Το "κάτι τις" για το στόμα-στομάχι, ικανοποιούσαν απόλυτα οι ροζ καραμελίτσες "ραντεβουδάκι" που τις πρόσφερε η Άννα με το στόμα, για λόγους ...υγιεινής, όπως λέγαμε! (Άλλως τε, τα "όρια" ήταν καθορισμένα από την αρχή. Η Άννα, μάλλον με προτροπή της γλυκιάς, ψηλής και όμορφης 35-άρας μαμάς της -που κέρναγε και κάνα καλοκαιρινό σινεμά...-, μου είχε δηλώσει: Πάνο, είμαι μόνο 15! Επομένως, από το λαιμό και πάνω... Και συμφώνησα πασίχαρης, αφ' ενός διά το "νόμιμον" και αφ' ετέρου γιατί -τέλος πάντων- είχα "κανόνες παιχνιδιού" -μηχανιστής, γαρ, από τότε).
 Η φωτογραφική μηχανή που βγήκαν οι φωτογραφίες ήταν νοικιασμένη από κάποιο παρακατιανό φωτογραφείο της οδού Λιοσίων, το οποίο και τις εμφάνισε, ο δε φωτογράφος, ευγενής, τις, ομοίως λάθρα λουόμενος μετά ανηλίκου παιδίσκης...
(*) Εξυπακούεται ότι παραλία και λεωφορείο έβριθαν από μπανιστιρτζήδες και φουκαραδοκλέφτες...

 

Με τον Μάνο Χατζιδάκι, στο θέατρο "Κεντρικόν"




Με τον Αλέκο (αριστερά) και τον Θανάση, στην Πλάκα, ανηφόρα της Μνησικλέους



Στο σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη, δεύτερη χρονιά σα φοιτητής (οδός Μενελάου 6).
Πίσω μου, το μάλλινο υφαντό -στο χέρι- χαλάκι, δώρο της μητέρας μου, έργο
κάποιας φίλης της από το Αιτωλικό (αν τα θυμάμαι όλα καλά...). Το αγαπούσα
πολύ, μάλιστα το είχα μαζί μου στη Σουηδία, αλλά κάποιο φορά το βρήκα
"ψίχουλα'' από το σκώρο...



Φοιτητής στη Θεσσαλονίκη


Η πρώτη-πρώτη μου συναυλία με τραγούδια μου, έγινε στη ΧΑΝΘ και ιδού το (πολυγραφημένο,
προφανώς...) πρόγραμμα. (Αλλά 12 συνολικά σελίδων, με σημείωμα, στίχους,
νότες κ.λ.π., δηλαδή φοιτητικά ...μεγαλεία)


Εδώ, οι μουσικοί ...δράστες της συναυλίας. Εξ' αριστερών: Γιάννης Βαλσαμάκης, Στάθης Γαλάτης, εγώ, Κώστας Υφαντής, Μιχάλης Τσακίρης, Λουκιανός Κηλαηδόνης


Κι εδώ η ευρύτερη αγαπημένη συντροφιά, μετά τη συναυλία. Αν αναρωτιέστε, πόσους από αυτούς συναντάω τώρα, η απάντηση είναι "σπανίως δύο". (Για τους "απόντες", δεν έχω ακριβή εικόνα").


Εδώ, η πρώτη μου επαγγελματική ηχογράφηση στα στούντιο του Α' προγράμματος του ΕΙΡ Θεσσαλονίκης, στην πλατεία Αριστοτέλους. Θυμάμαι, ήταν μια καυτή καλοκαιρινή μέρα...


Μερικοί από τους "αποτυχόντες" συμμετέχοντες στο "Χεστιβάλ Θεσσαλονίκης" (1966). Τα "βραβεία" τα πήραν οι του "ελαφρού" -μάλλον ελαφροτάτου- τραγουδιού, όπως πάντα δηλαδή, πλην μίας και μοναδικής φοράς, όταν στην επιτροπή ήταν πρόεδρος ο Μ. Χατζιδάκις. Θα ρωτήσετε, ίσως, τι δουλειά είχατε εσείς με τα "σκατά". Ε! είπαμε -για μόνο μία φορά- να κάνουμε συλλήβδην...πλάκα ρε... παιδί μου -και γιατί όχι;
Αν δεν αναγνωρίζομαι, είμαι ο τέταρτος καθήμενος από αριστερά, ανάμεσα στη Χωματά και στη Μαβίλη.



Ως ταυρομάχος, σε χορό της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΑΠΘ, με εντελώς
...εξημερωμένο και ακίνδυνο "ταυράκι". Αργά, στο κυλικείο, έπαιρνα την κιθάρα
και το κάναμε μπουάτ! Πιο ευτυχής ο κυλικειάρχης, που κατανάλωνε όλη την
κάβα του και για να με ...ευχαριστήσει με αποκαλούσε -δυνατά- "μαέστρο"...



...και τη Δευτέρα, η εφημερίδα "Θεσσαλονίκη" σχολίαζε...




Πολύ βαρετές οι γεωδαιτικές ασκήσεις μέσα στο κατακαλόκαιρο...



Ιδιωτικό "ρωμαϊκό όργιο" (εδώ, κάνω τον Καίσαρα...). Θεωρητικώς, σπουδάζαμε και μάλιστα το κάναμε πραγματικά, αλλά με το "ρυθμό" του ο καθένας. Όμως, στην ουσία, ήταν η περίοδος των "γεύσεων". (Στην Πάτρα, στην εφηβεία, ήταν η περίοδος της "αφής", ενώ μετά, στη Σουηδία, ήταν η περίοδος του "ματιού" -των εικόνων-, η δυσκολότερη από τις τρεις!). Αξέχαστη, και απ' αυτά, η Θεσσαλονίκη μου! Με σφράγισε. Και μου λείπει πολύ συχνά.



Δεκέμβριος 1969. Ο Αλέκος και εγώ ...θυμιάζουμε με φτερά τον Θωμά, που απολαμβάνει τη ζηλευτή αυθεντική Orlik πίπα του. Ο Μιχάλης φωτογραφίζει, η Άρτεμις ...εφημερεύει και το πικάπ παίζει το "Something" από το "Abbey road", ό,τι είχε έρθει στην Ελλάδα και μου το έφερε η Ναυσικά μου χριστουγεννιάτικο δώρο...



Στο σπίτι μου και με πρώτη επιλογή την κιθάρα



Στο σχεδιαστήριο με τα "στατικά", για τον επιούσιο, ενώ απέναντί μου είναι ο...



...Αντωνάκης Καφετζόπουλος που κάναμε πολύ -και καλή- παρέα τότε. Μέχρι και ...600-ρα Yamaha ...σχεδιάζαμε να ανεβάσουμε σ' έναν 8ο όροφο. Αργότερα τον έβρισκα στην Αθήνα, στην Προμηθέως. Οι δύο φωτογραφίες τραβήχτηκαν στο ίδιο λεπτό, μάλλον κάποιος απ' τους Μποζίκηδες τραβούσε... 1971;



Ηχογραφώντας το "Επεισόδιο" με τεχνικό τον "μάγκα", νταλγκαδιάρη και πάντα γαλήνιο, Σήφη Σιγανό.
Σε δεύτερο πλάνο, με το φλάουτο, ο Θανάσης Αραπίδης. Η φωτογραφία γράφει: 6-7-1971



(Συνέχεια από πριν...) Ο Θόδωρος Παπαντίνας αγκαλιά με την ακουστική του (γίνεται ένα play-back),
ενώ ο ντράμερ Βαγγέλης Καργούδης παρακολουθεί αν ήρθε ο Τέλης με τα υποσχεθέντα "καύσιμα".
(Τα άδεια χέρια του Τέλη, προκάλεσαν τη φράση:  Don't let me down, Telis! Don't let me down...)



Η ορκωμοσία μου ως πολιτικού μηχανικού. Πήγα χωρίς καμιά επίσημη ενδυμασία. Επίτηδες! Ήθελα να εκνευρίσω τα χουντοπροσκυνημένα "παλικάρια" δίπλα μου. Τους είχα μια τσαντίλα...



Και μετά την ορκωμοσία, βουρ με τον Τέλη και τα κορίτσια για την Κρήτη. Εδώ, κατασκηνωτές στο Βάι, όπου προστέθηκαν στη συντροφιά μας ο τοπογράφος κ. Γιώργος -με την πλάτη στο φακό- (τον βγάλαμε αμέσως "πίου-πίου", από μία αγαπημένη του φράση), η ευτραφής Βασιλική (απέναντί του), ντόμπρο κορίτσι και μία ..."έρημη και μόνη στην Κρήτη" Ελβετίδα (δεξιά, η δεύτερη), προσαρμοστική στην παρέα και η ψηλότερη από τα θυλικά (1.75, χωρίς τακούνια!). Μείναμε τέσσερις μέρες εκεί. Στο τέλος περιμαζέψαμε και "υιοθετήσαμε" έναν πάμπτωχο, ψηλό και άπλυτο Εγγλέζο, ο οποίος έκλαιγε (κανονικά...), γιατί μία ξέμπαρκη γίδα πήγε και του έφαγε τα λαχανικά του, τα οποία είχε μαζί με τα πραγματάκια του, αφημένα βέβαια όλα στο έδαφος, ακριβώς όπως κάναμε κι εμείς. (Δείτε στην φωτογραφία, πού έχουμε τα μπαγκάζια μας).  



Γλυκό καλοκαιρινό βράδυ, στην αγαπημένη  Πλατεία Ναυαρίνου
 (Θεσσαλονίκη, πάντα) λίγες βδομάδες πριν να φύγω για Δανία-Σουηδία. 


Στη Σουηδία, στο Jakobsberg, με τη γλυκειά Maud και το ...μπουφάν μου μεταποιούμενο!


Με την Σουηδέζα Frigga, σε ...σπαρτιάτικη ευρωπαϊκή εκδρομή. Εδώ 90 χλμ. πριν το Παρίσι, με στόχο την Ισπανία


Στο Weihnachlen, σε σπίτι φίλων Γερμανών
 


Στο Αμβούργο, στην ...ηρωική Schäferkampsallee 79, σε "παράσταση" για τους Γερμανούς φίλους μου


Παλιοπαρέα Σουηδογερμανοελληνική, μετά μουσικής... και Γελαστού ...γέρνοντος και μειδιώντος!


Έτερος συνδυασμός παλιοπαρέας, υπό τας ...ευλογίας του ζωγράφου Ανέστη. Ο Γελαστός ...χαμογελάει όπως πάντα (για αυτό, άλλως τε τον είπαμε "γελαστό"), αγκαλιά με την αγαπημένη του Ylva. Μαζί έκαναν και τρία παιδιά!



Εδώ είναι η "Lappisligan", σα να πούμε η "Συμμορία -πολυεθνική παρέα- του Λάπις". "Lappis", ήταν μία περιοχή (επισήμως Lappkärrsberget, λαϊστί Lappis), όπου υπήρχαν και φοιτητικές κατοικίες και όπου είχα μείνει για μερικά χρόνια. Είχε δάση στις τρεις πλευρές της και στην τέταρτη μια ήρεμη θάλασσα. Άγρια, αλλά ακίνδυνα, ζώα του δάσους βλέπαμε πολύ συχνά. Όσοι με επισκέφτηκαν και τους φιλοξένησα εκεί, τους έμεινε αξέχαστη. Ήταν κολπατζίδικο μέρος... Για ρίξτε μια ματιά, κάνοντας "κλικ" στο  Lappis και ΕΔΩ.
(Και ποιος γελάει πιο πολύ από τους 29 μας; Μα, προφανώς ο Γελαστός! Πάνω-πάνω, αριστερά της Σουζάνας) 

 
Με τον αδελφό μου, Σάββα, στα "νησιά ...με το μίνιο και με το φούμο και τον σπόνδυλο καποιανού Δία..."

 
Με τον μπαμπά και τη μαμά, στα Μποζαΐτικα Πατρών, τον Αύγουστο του 1983

 

Η Susanne βάφεται ...ανάμεσα στον Ελύτη (απόκομμα από σουηδική εφημερίδα) και σε έναν πίνακά της.


 



Φωτογραφία του διδάσκοντος και γραμματειακώς βοηθούντος προσωπικού στο σχολείο Elinsborgsskolan,
όπου εργαζόμουν για χρόνια. Δίδασκα ελληνικά και (βοηθητικά) φυσική, μαθηματικά, χημεία.



Από το σαλόνι του σπιτιού μου. Έξω, απερίγραπτο χιόνι (σε απάτητο έδαφος, πάνω από δύο μέτρα) και -20 Κελσίου. Μέσα, θαλπωρή εκχυλίζουσα, +22 Κελσίου και στην κουζίνα "ετοιμάζεται" ζαρκάδι (hjortar) Λαπωνίας. Το "ετοιμάζεται" είναι σε εισαγωγικά, διότι η -αυστηρή- συνταγή απαιτεί 130 βαθμούς Κελσίου για 12 ώρες! (Και βλέπουμε...). Κι επειδή τίποτε, σε τέτοια "γαστριμαργικά", δεν είναι αυτονόητο, παραθέτω τη ...σύντομη συνταγή. (Α! Εγώ, κόκκινα κρέατα τρώω μόνο σε απόλυτη ανάγκη ή σε απόλυτη υποχρέωση...). Λοιπόν: Σε μία κατσαρόλα τοποθετούμε, με ελάχιστο λάδι στον πάτο, το κρέας του δυστυχούς ζαρκαδίου. Του ρίχνουμε αλάτι και πιπέρι (...κατά το δοκούν και τρεχαγύρευε!). Δίπλα του, τοποθετούμε δύο ευμεγέθη κρεμμύδια, ΟΛΟΚΛΗΡΑ! Τίποτ' άλλο. (Κι αφήστε τις μαλακίες εσείς οι τηλεμάγειροι που -αποδειγμένα- τα 98% από τα, ...άντε να μην τα πω, "φαγιά" σας είναι άκρως επικίνδυνα για την υγεία! Γευστικά, το αλάτι και το ξύγκι τα σώζουν...).  Σκεπάζουμε, και αν δεν έχουμε την (καταραμένη, αλλά εδώ χρήσιμη) χύτρα ταχύτητος, βάζουμε ζυμάρι γύρω από το καπάκι για να μη φεύγει ...τίπουτις. Υπομονή! Αργότερα ήρθε η καλή, και πάντα "μεικτή", παρέα και ξεχάστηκαν πάραυτα οι -20 του γενναίου Κελσίου. Γιατί και μεγάλη πλάκα γινόταν, αλλά και ζόρικη (κυρίως μεσαιωνική) μουσική ακουγόταν, αλλά και διαφάνειες (slides) από την τελευταία δίμηνη (και βάλε...) καλοκαιρινή εκδρομή στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, έπεφταν γλυκά στην οθόνη...  



Στο "Παλατάκι" του ABF (80 χλμ. βόρεια της Στοκχόλμης), με εμένα στο πιάνο, τον Γιώργο Παπανδρέου στην κιθάρα και τον Ανδρέα Ξανθόπουλο ...επιβλέποντα και άδοντα



Στο πρόγραμμά μου "Lyrik och musik", για Σουηδούς μαθητές. Γενικός "τεχνικός", ο Δήμος (αριστερά).



Είχα και ιδιωτικό πλεούμενο στη Στοκχόλμη. Το ονόμασα -όπως και φαίνεται- EURICA, ήγουν "ΕΥΡΗΚΑ". Μέγεθος: 15Χ6,5 μέτρα. Με πανιά, αλλά και μία ALBIN μηχανή πετρελαιοκίνητη για τις "άπνοιες", όταν περιδιαβαίναμε τα νησάκια τα οποία συνέθεταν την ευγενέστατη οικογένεια του Αρχιπελάγους της Στοκχόλμης. Όλο από ξύλο, κατασκευής 1934;, αρχικά ψαράδικο και αργότερα μετατραπέν σε "fritidsbåt", δηλαδή  "καράβι για τον ελεύθερο χρόνο". Ιδιαίτερες στιγμές τα Σάββατα, όταν κουβαλιόταν όλη η μεικτή ...παλιοπαρέα και γινόταν λουκούλλειο πρωινό και βόλτα 4-ωρη αγάλι-αγάλι, όπως επίσης και κάποια βράδια χειμωνιάτικα με -15ο C. Συνήθως βρισκόμουν στην περιοχή πάνω από το άραγμα του πλοίου σε κάτι ωραία στέκια και πού να τρέχεις μετά στο σπίτι στο Rissne, στην άλλη άκρη της πόλης... Κατέβαινα, λοιπόν, στο πλεούμενο -με παρέα ή όχι- μπουμπούνιζα και το καλοριφέρ -με καινούργιο μάλιστα ...κυκλοφορητή- έπεφτε και μία κασέτα με το άλμπουμ "From Celtic Roots..." του Alan Stivell. Τι άλλο να επιθυμήσει ένας ..πτωχός μετανάστης εις τας Σουηδίας; (Α! και Σουηδός υπήκοος...). Αλλά, η ζωή είναι ωραία, επειδή κάποια στιγμή όλα τα βαριέται κανείς! Και ξανά για άλλες ...Πολιτείες!

 
Μην παραλείψετε ν' ακούσετε αυτό το κομμάτι με τον Alan Stivell. Το άκουγα στο πλεούμενο. Απέναντι, φωτισμένο σεμνά το Δημαρχείο (Statshuset), όλη η πόλη χιονισμένη και η ανάποδη εικόνα της, βυθισμένης στα πολύχρωμα νυχτερινά νερά της αγαπημένης Στοκχόλμης.
 
Με την Γερμανίδα μου, τότε, Nina, πλέοντας για ...τα νησιά με το μίνιο και με το φούμο, τα νησιά με τον σπόνδυλο καποιανού Δία, τα νησιά με τους έρημους ταρσανάδες τα νησιά με τα πόσιμα γαλάζια ηφαίστεια... (Από το "Δοξαστικόν", ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, Ο. Ελύτης). Η στιγμή αποτυπώθηκε σε περίπου δέκα διαφάνειες...

 
Με τον Σπύρο, κάτω από την ...ιστορική κληματαριά, στην παραλία Αγίας Άννας, Ευβοίας


Με τη μητέρα μου, στο σπίτι μου, βραδάκι Χριστουγέννων του 1988
(Η φωτογραφία βγήκε με πολαρόιντ μηχανή...) 

 
Η βάφτιση, το 1986 στην Πάτρα, της ανιψιάς μου Ελένης Ανδρέα Σαββοπούλου (Eleni Savopoulos, της "Washington Poste" τώρα), -μόνο ο πατέρας μας ...έλλειπε- και ο μετά 30 χρόνια γάμος της στην Ουάσιγκτον, το 2016, με νονό, κουμπάρο και ευχέτη τον Φώτη Αμπατάγγελο.



Έχει το γούστο του να είσαι στην Αθήνα, στην κατοικία του Σουηδού πρέσβη, και να μιλάς στα σουηδικά με την Bibi Andersson, ενώ οι άλλοι από δίπλα να μην πιάνουν μία. (Και αμφότεροι με κλειστά μάτια...). Χαριτωμένη στην κουβέντα της, εύστροφη και ιδιαίτερα σεμνή. Εγώ, από τις ιδιαίτερα σπάνιες φορές, με πλεκτή -από χεράκι- αιματί γραβάτα...



Η φωτογραφία στην Κύπρο, με αφιέρωση απ' τον τότε πρόεδρο Γιώργο Βασιλείου, μερικά μέτρα από τον τάφο του Μακάριου. Το βράδυ, στη Λευκωσία, είχε συναυλία με τον Νίκο Παπάζογλου. Καλά πέρασα.


Η Υβόν, στην πρωινή τουαλέτα της εν υπαίθρω, στην κατεστραμμένη από τους σεισμούς Καλαμάτα. Βρεθήκαμε εκεί για βοήθεια, στήριξη και εμψύχωση της νεολαίας, με εκδηλώσεις πολιτισμού. Και ύπνος, για μια βδομάδα περίπου, σε σκηνές και χωρίς στρώματα, men det går an!

 
Με τη μητέρα μας τα τέσσερα αδέλφια, (από δεξιά) Ανδρέας, Παύλος, Πάνος και Σάββας


Μεγάλη η χαρά μου που ήρθαν (έστω και κάπως αργά, δηλαδή 29-9-2016) στην επιφάνεια, δύο χαμένες φωτογραφίες από ένα καρναβάλι -πριν κάμποσα χρόνια- στην Πάτρα.
Στην αριστερή φωτογραφία, είμαστε έτοιμοι -με μεγάλη παρέα- να πάμε για τα "μπουρμπούλια", στο Δημοτικό Θέατρο. Εγώ μασκαρεύτηκα σε υφυπουργό του πασόκ και το Λενάκι σε ...Ερασμία Γαλλίδα, με το γαλλικό της! Στη δεξιά φωτογραφία, είμαστε σε ιδιωτική ...μασκαρογιορτή, πάλι ντυμένοι με ...πολιτικό περιεχόμενο. Εγώ μασκαρεμένος σε αφισοκολλητή (του πασόκ, βεβαίως), το δε Λενάκι σε επιβλέπουσα ...πρασινοφρουρού, γι' αυτό και τα φρου-φρού. Πολύ καθυστερημένα κι εγώ, αφιερώνω στους τότε συνδιασκεδαστές, ένα κομμάτι που από τα ...μαθητικά μας χρόνια χορευόταν με πολύ πάθος -ειδικότερα- τις αποκριές.  
Eso es el amor - Chakachas, 1958 (κλικ)


Θεσσαλονίκη, στο "Voltage", ακούμε τον Αγάθωνα και τη Μαριώ, 26-2-1993
(Αν θυμάμαι καλά, προ-παραμονή Καθαρής Δευτέρας. Κοιμηθήκαμε μετά τον πρωινό καφέ...).

 
Με την Ευθαλία και τον Χρήστο, στον Αη-Συμιό Μεσολογγίου


Με τον Σπύρο Παπαδόπουλο και φίλους, στο "Καραβάνι" Κυψέλης


Με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, την Ελβετίδα φίλη μου  μουσικό Claudia Rossini και τον φίλο Γιάννη Μέγα, στα "βαφτίσια" της Πλατείας Τσιτσάνη, στην Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης, με αποκλειστική πρωτοβουλία του Ντίνου. Κόσμος ακόμα και στα σκαλάκια από τις εξώπορτες και κεράσματα σε αγνώστους. Πίσω μας, μια εξεδρούλα για το ρεμπέτικο συγκρότημα το οποίο έπαιξε (τι άλλο;) από τα αριστουργήματα του Τσιτσάνη. Επίσημος, όσο θυμάμαι, δε φάνηκε. (Ούτε και ...τζακάτος Ακαδημαϊκός...). Επτυχώς, δηλαδής!


Μέσα από ...χαλάσματα, βγάζοντας τη γλώσσα στα χιόνια του Χορτιάτη, Θεσσαλονίκης


Με τους αδελφούς Οικονομίδη, Φοιβο(+) και Σωτήρη, εκδρομή χειμωνιάτικα στον Ωρωπό και ...ο καθείς και τα όπλα του..., που έλεγε ο Ελύτης στο ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ.


Τετράς η ...ξακουστή (εκ δεξιών, Κλέων -το αβγό σου έσπασε- Ανέστης, εγώ και ο Γελαστός ...αόρατος καθ' ό αυτός "τραβάει"). Στην Κρήτη, λοιπόν, για μια βδομάδα (Χανιά, Σούγια,... ) και μια βδομάδα, γέλια με ...δάκρυα. Αξέχαστη!

 
Στην παλιά αίθουσα τελετών του ΑΠΘ, την αίθουσα με τα σκυθρωπά πορτραίτα των διατελεσάντων πρυτάνεων, δόθηκε από εμένα στις 19-2-20104 μία διάλεξη με θέμα "Οι ρίζες των ρεμπέτικων". Οργανωτής -στην πράξη και ουσία- ο Καθηγητής και μεγάλος Δάσκαλος Χρήστος Τσολάκης. Παρόντα, πολλά αγαπημένα μου πρόσωπα. Φωτογράφος, ο πολυπράγμων Μιχάλης Μηλαράκης, γαμπρός του Γιώργου Ιωάννου. ("Απόντες", τώρα, ο Τσολάκης, ο Μποζίκης, η Κική και ο Κλέαρχος -κάτω αριστερά, που  μιλάμε!).

 
Στη μαγνητοσκόπηση του αφιερώματος στον Γιουβάν Τσαούς στην ΕΤ3, στις 7-12-2007, κάντε κλικ ΕΔΩ



Βράδυ καλοκαιρινό και παρά θίν' αλός στην Πάτρα τα τρία -από τα τέσσερα- αδέλφια.
Από δεξιά Ανδρέας, Σάββας, Πάνος. 



Κοιμίζοντας ένα (όχι δικό μου) νινί, κάπου στη Χακλιδική



Με τον Leif και την Lena, στην "Πράσινη" στα Εξάρχεια


 
Με την Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, στο σπίτι της Κατερίνας Τσιρίδου-Νίκου Πρωτόπαπα και με φωτογράφο έναν απ' τους δύο. Δεξιά, εξώφυλλο και αφιέρωμα στην Α. από την "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία". Ήταν, λέει, "απείθαρχος άνθρωπος"... Η ουσία είναι ότι ήταν "μάλαμα και ταλαντούχα".



Πρόβα, στο σπίτι μου, για παράσταση στον ΙΑΝΟ με τον Μπάμπη Τσέρτο, την Νάντια Καραγιάννη και με
ρυθμοδότρια την αχτύπητη σ' όλα  Ελευθερία Κουρλιά. Απέναντί μας είναι κι άλλοι... (ο ...τραβών, ξέχασε τον ευρυγώνιο!).


Εδώ, με τον Σπύρο Παπαδόπουλο μαγνητοσκοπώντας ένα αφιέρωμα στον Πειραιά και το ρεμπέτικο, για την εκπομπή του "Στην υγειά μας". Όλη η εκπομπή εδώ:
 https://www.youtube.com/watch?v=dTwsTunuPSM&t=14s

 

Με τον Γιώργο Σκαμπαρδώνη, -τη …(β)Αρετούλα μου,  κάποιος ανυποψίαστος την καμάκωνε παραπέρα...-, ακούγοντας τον "Βησσαρίωνά" του από τον Δημήτρη Κοντογιάννη.
(Λέει ένα στιχάκι: ...τα βλέπω όλα δυσοίωνα κι αν πεθάνω δε θα λειώσω σαν το(ν) Βησσαρίωνα....
 
 
Με τον Σπύρο Χαριτάτο, πίσω από τα μικρόφωνα του ALPHA 989, στη "Γιάφκα" του


Με την φίλη Ελένη Φιλίνη, ηχογραφώντας δύο εκπομπές αφιερωμένες στη μουσική της Σμύρνης. Η Ελένη διάβασε, μεταξύ άλλων, αποσπάσματα από το πολύτιμο βιβλίο της Αγγέλας Παπάζογλου "Τα χαΐρια μας εδώ".

 
Πάλι με την Ελένη, στην εκπομπή του Σπύρου "Στην υγειά μας ρε παιδιά"


Με τους αγαπημένους φίλους μου, Charles and Dizzy Howard, 6-12-2015



Με τον Γιώργο Μαργαρίτη και την Κική Λουκά στο Π. Φάληρο, στις 4-2-2016.
Ένα υπέροχο εξάωρο, ζωντανό, παραγωγικό και ποικίλο. Και όχι, δεν είχαμε συνεννοηθεί για το ίδιο χρώμα στα πουκάμισα (άλλως τε αμφότεροι είμαστε απρόβλεπτοι...).
(Οι φωτογραφίες δια χειρός του άρχοντος Θεολόγου Ζ.)



Με την Ελένη Ροδά, στο καμαρίνι της, την πάντα αειθαλή, δραστήρια και αεικίνητη Ελένη και που ποτέ δεν κατάλαβα πώς μπορεί ναι εργάζεται τόσες ώρες όρθια... 


Πριν την έναρξη της μουσικής παράστασης για τον Μάρκο, στις 13-9-2016, στο θέατρο "Μίκης Θεοδωράκης" στο Ρέντη, φωτογραφηθήκαμε οι συντελεστές της, με τον Δήμαρχο Νίκαιας-Αγ. Ι. Ρέντη Γιώργο Ιωακειμίδη. Από δεξιά, Γρηγόρης Βαλτινός, Γιώργος Ιωακειμίδης, Κατερίνα Παπουτσάκη, Γιώργος Μαργαρίτης και εγώ.


Κουβέντα με τον Τσάρλι, στο σπίτι τους στην Κηφισιά. Φωτογραφίζει η Ντίζη, η οποία επιπρόσθετα γέμιζε τα ποτήρια με τζίντζερ... 

 
Μοναστηράκι, Αθήνα, 4 Ιανουαρίου 2017, με πολύ κρύο,
αλλά σε ζεστή οικογενειακή ατμόσφαιρα! Από αριστερά:
Μύρων, Πάνος, Κατερίνα, Στέργιος. Παρών κι ο μπαμπάς
Γιάννης, αλλά κάποιος έπρεπε να απαθανατίσει τη στιγμή!
(Πολυαγαπημένοι μου και οι τέσσερις…)


Με τον Γιώργο Μαργαρίτη, στο σπίτι μου, στις 2-2-2017, σε συνεργασία
για το "πρότζεκτ" της  "Ιστορίας των ρεμπέτικων".
(Σέλφις από τον Γιώργο)


Στο στούντιο της εκπομπής "Στην υγειά μας", στις 21-2-2017, για ένα αφιέρωμα στον Γιώργο Μαργαρίτη, με "Τα τραγούδια της καρδιάς του".
Πάνω, με τον Μίμη Ανδρουλάκη, παρόντα στην εκπομπή και καλό φίλο του Γιώργου και εμένα.
Κάτω με την αγαπημένη φίλη και καλή συνεργάτιδα Χριστιάνα Γαλιάτσου, η οποία είπε και 4 τραγούδια μου στο δίσκο "Τα ετερόκλητα". Να!
Κάτω δεξιά, με τον Γιάννη τον ...πολυπράγμονα: Μηχανικό ηλεκτρονικών, συλλέκτη δίσκων, χορευτή, μάγειρο και κυρίως μερακλή άνθρωπο...
 


Καθαρή Δευτέρα, 27-2-2017, σε οικογενειακή συγκέντρωση για το πρώτο "σαρακοστιανό" γεύμα. Εδώ ένα μέρος του ''όλου" έχοντας αγκαλιά την "πατριάρχισσα" θεία (για μένα) Μπιμπή, αλλά -κατά τα άλλα- μαμά και γιαγιά...


Όσοι δεν ξέρετε τον Κλέαρχο, κάντε κλικ εδώ:
 

Την Τετάρτη, 26-4-2017, ξεκινήσαμε για το Βραχάτι Κορινθίας, με τον Γιώργο Μαργαρίτη, για να συναντήσουμε την Μαργαρίτα-Ασπασία Θεοδωράκη, κόρη του μέγα Μίκη. Σκοπός ήταν, οι σκέψεις για μια ιδιαίτερη έκδοση κάποιων επιλεγμένων τραγουδιών του, ερμηνευμένα από τον Γ. Μαργαρίτη. Οι πολλές ώρες της συνάντησης πέρασαν γρήγορα, ουσιαστικά, αλλά και με κάποια συγκίνηση, αφού είχαμε την ευκαιρία να δούμε τα ιδιαίτερα του ιστορικού -πια- σπιτιού του Μίκη στο Βραχάτι, με τα πολλά ντοκουμέντα -κυρίως φωτογραφίες και προσωπικά αντικείμενα- αλλά και δύο πιάνα του, όπως αυτό που εικονίζεται εδώ και που είχε στη Ζάτουνα όταν ήταν εξόριστος από την γκανγκστερική αλητεία των συφοριασμένων συνταγματ-αρχίσκων του 1967... Στο πιάνο αυτό έγραψε αρκετά έργα του και ηχογραφούσε σε ταινίες καινούρια τραγούδια με τη φωνή του, τις οποίες ταινίες έστελνε (καταλλήλως...) στο εξωτερικό!
Έχει -σας βεβαιώνω- ιδιαίτερη αίσθηση (σε συνδυασμό με έναν κόμπο στο λαιμό...) να φωτογραφίζεις τέτοια ιστορία και μάλιστα μέσα σ' ένα (κατά τα άλλα) ζεστό φιλικό κλίμα, μόλις λίγα μέτρα από το μπλε υγρό στοιχείο της περιοχής και ακριβώς πάνω από το δωμάτιο στο οποίο κοιμήθηκε κάποια φορά ο Φ. Μιτεράν όταν επισκέφτηκε τον Μίκη στο Βραχάτι. Κι όταν δικοί μας πολιτικοί (της ...πλάκας πολιτικοί, με μικρό "πι" εννοείται), ούτε με κιάλια δεν έβλεπαν τον Μιτεράν, ο Μίκης και η Μελίνα σήκωναν το ακουστικό και ...Αλό Φρανσουά, μον αμί!).
Ο Μίκης, έξω από όλα τα άλλα που μας χάρισε και τα οποία μας σημάδεψαν ...μονίμως, υπήρξε για την πατρίδα μας ο καλύτερος "πρεσβευτής" της στην αλλοδαπή, αμέσως μετά τους ...αρχαίους Έλληνες (ε, ρε τι τραβάν κι αυτοί, σήμερις...). Δεν μπορεί, λοιπόν, να μην το 'χεις ψηλά αυτό το 92-χρονο -τώρα- παλληκάρι! Και να λείπουν, περικαλώ, οι (α)δεξιόστροφες και οι αριστερόστροφες -σχετικές- ανοησίες...
Γι' αυτό ας ακούσουμε τώρα, τον Μίκη, να τραγουδάει (ζωντανά, στα 36 του) το δικό του "Παλληκάρι", σε μια επεισοδιακή, αλλά σίγουρα ιστορική, συναυλία, στο θέατρο "Κεντρικόν", στις 20-3-1961.   
 
Κι 'κει που τρώγαμε (παρά θίν' Κορινθιακού αλός), είπα ν' ακούσουμε τον Γιώργο Μαργαρίτη, να τραγουδάει το Βουνό με βουνό του Μανώλη Χιώτη, συνοδεία νεανικής ροκ μπάντας.
https://www.youtube.com/watch?v=svPXe9S0eeU

Στις 3-5-2017, βρέθηκα στο στούντιο SIERA, Στη Λ. Μεσογείων, όπου ο Γ. Μαργαρίτης ηχογραφούσε μέρη από τη μεγάλη παραγωγή με ερμηνείες, από τον ίδιον, τουρκικών και ελληνικών τραγουδιών στα τουρκικά. Εκεί τραβήχτηκαν και αρκετές φωτογραφίες.
 
Στην πάνω αριστερά φωτογραφία (εκ δεξιών) ο μαέστρος Νίκος Κούρος, ο Μ. Καραντίνης, εγώ, ο Γ. Μαργαρίτης, η μπασίστα Αντωνία Τσολάκη και ο κιθαρίστας Γιώργος Ρετίκας
Φωτογραφίες από τον ηχολήπτη Αλέξανδρο Χρυσίδη (τον βλέπετε στην αριστερά κάτω φωτογραφία, με τον Γιώργο Μ.). Εξαιρετικός στη δουλειά του!



Η Αντωνία Τσολάκη τραβάει -τώρα- χαρακτηριστικές φωτογραφίες, αλλά -κυρίως- παίζει κόντρα μπάσο  και αναδεικνύεται σε ουσιαστική ρυθμοδότιδα! (Είναι το μελαχρινό κορίτσι που φαίνεται στην προηγούμενη τετράδα των φωτογραφιών). Εδώ απαθανάτισε τον Γ. Μαργαρίτη, τον Μ. Καραντίνη και την αφεντιά μου.


Τελευταίες μέρες του Αυγούστου στη Θεσσαλονίκη. Εδώ (29-8-2017, μεσημέρι) στον πεζόδρομο στο πλάι της Παναγίας της Αχειροποίητης (κάποιοι -από άγνοια, προφανώς- γράφουν Αχυροποίητη ή και Αχοιροποίητη!).
Είμαι (εξ' αριστερών) με τον Κλέαρχο Τσαουσίδη, τον Αγάθωνα και τον Ηλία Κουτσούκο, μέσα στην καλή χαρά. Στο διπλανό τραπέζι η διάσημη Ίνα μας με τη μαμά της. Εδώ μου δείχνει τα ταουάζ της, δικής της έμπνευσης. Ο ιπτάμενος ...δίκης οφθαλμός (όστις ελάχιστα ορά -κι αφήστε τις άλλες μαλακίες) είναι καλοφτιαγμένο της τατού! (Καλοφτιαγμένος ήταν επίσης ο γαλέος στο φούρνο με επιλεγμένα "μικροπράσινα", μουστάρδα, λίγο καυτερό και σάλτσα βελουτέ !).


Με την αγαπημένη θεία Μπιμπή, την πρώτη μου δασκάλα στη μουσική, στην Πάτρα, όταν πήγαινα στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου. Είχαμε άριστη σχέση μέχρι το τέλος της... 

Από αριστερά, η Dizzy και ο Charles Howard, εγώ και ο Σταύρος Κουρούσης.
Είμαστε στο ωραίο σπίτι των Howard (με τζίντζερ, καφέ και κέικ με καρότα), Τρίτη 14-11-2017 και μεσημεράκι... Α! Και με ξεχωριστές ιστορίες απείρου "κάλλους...
(Και δεύτερο) Α! Και με δίχως  "φτυάρια"..., κατά το "Και με δίχως να ντραπώ" του Μητσάκη…


Την Τετάρτη, 13-12-2017, ήμουν καλεσμένος στο "Ραδιόφωνο 24/7" (88,6), με αφορμή το ρεμπέτικο και την Unesco. Εκεί συνάντησα αγαπητά κι αγαπημένα πρόσωπα. Στο στούντιο βρεθήκαμε για -γενικότερη, τελικά- κουβέντα και μουσική, οι (εκ δεξιών στη φωτογραφία): Ιωάννα Κλεφτόγιαννη, εγώ, Κώστας Λειβαδάς και Φωτεινή Λαμπρίδη. Περάσαμε ...μέγκλα και πού να φανταζόμουνα ότι θα μας άκουγε διαδικτυακά από τη Θεσσαλονίκη ο ακριβός φίλος Γιώργος Γούσιας, ο οποίος μάλιστα μου έστειλε την εκπομπή ηχογραφημένη, τη βρήκα στο μέιλ όταν έφτασα σπίτι. Αλλά ήδη μου την είχε ...stickάρει ο ευγενής ηχολήπτης του προντάξιον, του σταθμού! Μετά, το ...αγκομαχητό λόγω κίνησης στον Κηφισό! Και η απόσταση "Τρομπέτα"-"Έξοδος για Αχαρνών" έγινε 42', αντί για 8' σε δρόμο με μέτρια κίνηση!


Εδώ, με τους "γονείς" των "κουκλονημάτων" (κλικ), Σοφία Δελλαπόρτα και Γιάννη Φώτη, μετά από μια εξαιρετική παράσταση για την καταστροφή της Σμύρνη και τους πρόσφυγες, στις 23-3-2018

 
Στο "Γυάλινο μουσικό θέατρο", το Σάββατο 24-3-2018, για τη 2η συναυλία του Γιώργου Μαργαρίτη εκεί. Και μόλις πέρασε η 12η νυχτερινή, ο μεν Βαγγέλης Γερμανός είχε την ονομαστική του εορτή, ο δε Γιώργος τα γενέθλιά του! Από δεξιά, η γυναίκα του Βαγγέλη, Χρυσούλα και ο αδελφός μου Σάββας. 

 31-3-2018, στην ΕΣΗΕΜΘ, μετά τη συναυλία του μουσικού σχολείου της Καβάλας. Τι μεγαλύτερη τιμή για μένα υπάρχει, να θέλουν να φωτογραφηθούν μαζί μου ικανότατοι -και στα ρεμπέτικα- μαθητές! 

Μ' αυτό και με κείνο, στις 18-5-2018, είχα στημένη παράσταση για το ρεμπέτικο στην Καρδίτσα, στο πλαίσιο μιας πολιτιστικής εβδομάδας. Η παράσταση ξεπέρασε τις προσδοκίες των οργανωτών σε επιτυχία, με κράτησαν δύο μέρες παραπάνω από το προγραμματισμένο κι έτσι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω κόσμο και να κάνω και φίλους που με έβαλαν μέχρι και στα σπίτια τους και με αγκάλιασαν από την καρδιά τους, οπότε τους έδωσα κι εγώ ένα κομμάτι από τη δική μου καρδιά! Εξυπακούεται ότι προγραμματίσαμε κι άλλες εκδηλώσεις...

Κι εδώ με απαστράπτουσες Καραγκούνες, σε αναμνηστική φωτογραφία, μετά το τέλος της εκδήλωσης με θέμα τον παραδοσιακό "κεφαλόδεσμο" της Θεσσαλής Καραγκούνας (17-5-2018, Καρδίτσα)

Στη Χαλκίδα, στις 6-6-2018, στο Κόκκινο Σπίτι (στον κήπο του), έγινε η παρουσίαση του βιβλίου του Βασίλη Νούσια (δεξιά) "Βόλτα στη Χαλκίδα" και του CD του "Της φιλίας και της αγάπης". Ήμουν ένας από τους παρουσιαστές.
Η παρουσίασή μου εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=vcWe4m0qy0w&t=351s
Εδώ, εγώ δίπλα στον Μπάμπη Τσέρτο, μαζί με παραδοσιακή χορεύτρια και ...χρήσιμους θαυμαστές!  

 
Την Παρασκευή το βράδυ, 8-6-2018, στην Κηφισιά, η αγαπημένη Σαβίνα Γιαννάτου είχε συναυλία με συνοδεία πιάνου. Μία βαθιά απόλαυση... Μαζί και η αδελφή της Σοφία, αλλά και η υπέρ των 90 μαμά τους, που πολύ συμπαθώ. Μετά, στον ...ιστορικό Βάρσο.
 



Με τον αγαπημένο ανιψιό Αλεξανδρούλη (το όνομα του μπαμπά μας, γιος του αδελφού μου Σάββα) αγκαλιά και την ωραία ζωγραφιά που μου έφτιαξε, σα δώρο για τα γενέθλιά μου. Μού έκανε, λοιπόν, μία μοντέρνα πορτοκαλί κιθάρα, που μου θύμισε κατευθείαν την Yamaha AEX-520, πολυαγαπημένο μοντέλο για ένα σωρό διάσημους κιθαρίστες στον κόσμο (πάνω, δεξιά)! Αυτά, μετά από ένα μοναδικό γεύμα που ετοίμασε η Λαμάρα με διαλεχτά προϊόντα, ακόμα κι από τη Σύρο…

 
-Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει ...πατέρα;
-Ε, άμα έχει στο λαιμό ένα ωραίο μεταξωτό φόρεμα, αντί για φουλάρι, δεν ...ξεφωνίζει τότε;
-Σύ είπας ...πατέρα!


Με τους διάσημους, στα ημέτερα, Άσπα και Σπύρο, στην Παραλία Αγ, Άννας, 15-8-2018, δια χειρός -στο ...κινητό-, της επίσης διάσημης Μαρίας.. Το πούρο στο χέρι μου, λόγω εορτής (...ονομαστικής). Ο προβολέας στη δεξιά φωτογραφία έκανε το γκρίζο μαλλί μου ...ξανθό και τις σκιές στο πρόσωπο κατάλληλες για ταινία ...τρόμου! (Γι' αυτό τη διάλεξα από άλλες με τον Σπύρο). Το ...θέμα της βραδιάς ήταν "Ο συνασπισμός (1779 π.Χ.-1764 π.Χ.) με την Λάρσα και την Μάρι, του μεγάλου μεταρρυθμιστή Χαμουραμπί (1810; π.Χ-1750 ; π.Χ.), του Ακκάδιου βασιλιά της Βαβυλώνας (από 1792 έως 1750; π.Χ.)". Να ένας από τους νόμους του Χαμουραμπί:
Αν κάποιος κατηγορήσει κάποιον άλλο, αλλά δεν μπορεί να αποδείξει τις κατηγορίες, τότε θα θανατώνεται. (Ε, ρε τι θα πάθαιναν τρεμοπρετεντέρηδες και πρωτοψάλτες ραδιοφονικών "ναών"...).
(Τα ...πρακτικά, είναι προφανώς απόρρητα επί του παρόντος!).

Με τον Λευτέρη Σκορδίλη, έναν σπάνιο άνθρωπο, Σμυρνιό στην καταγωγή, ο οποίος γεννήθηκε το 9122 πάνω στο πλοίο που έφερνε την οικογένειά του στην Ελλάδα. Εργάστηκε ως οπτικός και "λειτούργησε" ως ψάλτης, τραγουδιστής, συνθέτης.και στιχουργός. Ήταν ανιψιός του Παναγιώτη Τούντα και γι' αυτό εκπόνησε το ακριβές γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας Τούντα. Η αριστερή φωτογραφία είναι από το 2017 και η δεξιά από το 2018. "Έφυγε" τον Φεβρουάριο του 2019, 97 ετών!
Μία από τις σημαντικές ηχογραφήσεις του ήταν η "Ακολουθία Ψαλτική και Κρασοκατανυκτική κατά Αλ. Παπαδιαμάντη". Να!
Επίσης και η συμμετοχή του σε ένα αφιέρωμα στον Τούντα:


Για μένα και αρκετούς φίλους μου, πιθανά και για άλλους..., η Επίδαυρος είναι ένα "τάμα". Και εννοώ, περισσότερο, την παρακολούθηση μιας θερινής παράστασης στο αρχαίο θέατρο. Κι αυτό, γιατί οι παραστάσεις εκεί τις τελευταίες δεκαετίες (με ...απειροελάχιστες εξαιρέσεις, όπως αυτή με τον Βέγγο) είναι για γέλια και για κλάματα, αφού πολύ συχνά βιάζεται ο λόγος του συγγραφέα -με προσθήκες, αφαιρέσεις και τροποποιήσεις-, με τη μουσική συνοδεία κατάλληλη για ...σίριαλ, με ένα ευκαιριακό τσούρμο "ηθοποιών" και όχι με συγκροτημένο και έμπειρο θίασο και το χειρότερο απ' όλα με τη μετατροπή της Επιδαύρου σε χώρο ατυχέστατων και αστείων -πες γελοίων, να τελειώνουμε- πειραματισμών! Τη μεγαλύτερη ασέλγεια (τι ασέλγεια λέω; βιασμός είναι η ταιριαστή λέξη...) την έχει υποστεί ο Αριστοφάνης. Κάποια φορά παρουσιάστηκε μία "Λυσιστράτη" η οποία απλά ήταν μία άλλα αντ' άλλων ...επιθεώρηση με δανεικό τον τίτλο! Το 2002, Ο Μίκης, παρουσίασε στην Επίδαυρο τη δική του οπερετική Λυσιστράτη. Γέλια με δάκρυα και γενικότερα πλήξη! (Λυσιστράτη, η αγέραστη από το 411 π.Χ.).
Η Επίδαυρος, τελικά, έχει μετατραπεί σε μία ...αρχαία οθόνη τηλεόρασης! Κι αν με ρωτήσει κανείς γιατί πάω, απαντάω "γιατί είναι ένα ...τάμα". Αλλά και για άλλα πολλά: Για την ωραία διαδρομή και τη βουτιά στα νερά των "Λουτρών της Ελένης". Για την "ανάσα'' της βραδιάς στο θέατρο, την υγρή κατανυκτικότατα του κοινού, την παρέα δίπλα μου, τα αστεία σχόλια (δηλαδή σχολιανά) για την παράσταση, μετά, στην ταβέρνα και το κυριότερο για την ανανέωση των κυττάρων μου από την "ενέργεια" του χώρου, την οποία νιώθω πάντα αποχωρώντας! Α! Και για τις ...κολασμένες ελιές του "Λεωνίδα".


Η ευρύτερη οικογένειά μας δεν είχε ποτέ στις τάξεις της ποδοσφαιριστή. Να όμως που εμφανίστηκε ο πρώτος και πρόκειται για τον οκτάχρονο ανιψιό μου Αλέξανδρο Σαββόπουλο, γιο του αδελφού μου Σάββα. Εδώ, σε έναν αγώνα της 9-2-2019, σώζει την ομάδα του από βέβαιη παραβίαση!


Πρωταπριλιά 2019 (και με βγαλμένο "μάρτη"...), ηχογραφούσα στο ραδιόφωνο του ALPHA με ηχολήπτη τον Τάσο Τασκαλδηρανιάν! Και ...μπουκάρει η πανταχού παρούσα και βοηθούσα σε ό,τι χρειαστεί, αλλά με μεγάλη έφεση στη διάδοση των προγραμμάτων του σταθμού μας, η Ελένη- Φλαβία, και μου τράβηξε κάνα δυο ντουζίνες φωτογραφίες. Την ευχαρίστησα. Να μερικές.  

Από τα γυρίσματα μιας εκπομπής "Στην υγειά μας", με τον Σπύρο Παπαδόπουλο, στις 15-4-2019. Έκανα λήψεις με το κινητό μου κάποιες στιγμές και δείχνω μερικές. Έξη φωτογραφίες με την Άννα (1.76 m) να χορεύει και την Στέλλα  (1.80 m), να τη συνοδεύει με παλαμάκια (τα ύψη είναι χωρίς τακούνια!). Στην κάτω δεξιά φωτογραφία οι αγαπημένοι μου φίλοι, από αριστερά, Γιώργος Μαργαρίτης, Χριστιάνα και Γεράσιμος Ανδρεάτος. Έχω και βιντεάκι...



Απρίλιος 2019. Δεξιά, τη Μ. Δευτέρα 22-4-19, στα γυρίσματα μιας εκπομπής "Στην υγειά μας", από δεξιά Σπύρος Ορνεράκης, Βαγγέλης Γερμανός και εγώ
- μπορείτε να τη δείτε εδώ  https://www.youtube.com/watch?v=ekpIwhItqKw -
Αριστερά τη Μ. Τετάρτη 24-4-19, στον Καρέα, με τον Μίμη Ανδρουλάκη και τον Γιώργο Μαργαρίτη.

Με την Άννα Φιλίνη και τον Θέμη Ροδαμίτη στο "Λεξικοπωλείο", στις 29-5-2019, όπου παρουσιάστηκε το αριστούργημα βιβλίο-κόμικς "Γιάννης Χαλεπάς, ο μύθος της νεοελληνικής γλυπτικής"  με δημιουργούς τον Θανάση Πέτρου-σχέδια και τον Δημήτρη Βανέλλη-σενάριο
 
Από τη θεατρική παράσταση "Ο θεός της σφαγής", της Γιασμίνα Ρεζά, στις 31-5-2019, στη "Θεατρική Σκηνή". Πρωταγωνιστής ο Νικόλας Καμακάρης, στο μέσον και αριστερά ο κοινός φίλος Κυριάκος Ντούμος

Η μικρή Χαρά και οι δύο από τους πέντε νονούς της!
Δε βγαίνει πολύ νόημα απ' αυτή την περιγραφή κι έτσι θα πω περισσότερα. Η Χαρά Παπαθεοδώρου, ζωγράφος με διεθνείς εκθέσεις, είναι βαφτισιμιά του μπαμπά μας και επειδή είμαστε τέσσερα αδέρφια, αστειευόμαστε ότι έχει πέντε νονούς, τέσσερις εν ζωή!
Την Κυριακή, 14-7-2019, μας είχε καλεσμένους (τον Σάββα και εμένα) στο σπίτι της για (ψαγμένο...) γεύμα και περάσαμε μερικές αξέχαστες ώρες.
 
Εδώ με την οικογένεια της αγαπημένης εξαδέλφης Κατερίνας Πούλου, με τον σύζυγο Κώστα και τη μία κόρη, την Κοραλία - η Ζωή είχε χορό. Ήταν την Τρίτη 16-7-2019. Μέχρι τις 23.00 είχε ωραίο αεράκι, αλλά μετά πλάκωσαν οι σταγόνες κι έτσι μετακομίσαμε κάτω από μία ευρύχωρη ομπρέλα... 

Μια γιορτή για τον ανιψιό μου Αλέξανδρο έγινε στις 31-8-2019, με όλο το κέφι, τα καλαμπούρια τις απίθανες αγωνιώδεις ιστορίες και το εξαιρετικό φαγητό… Και τράβηξε κάπως...
Δεν τους έβγαλα όλους, αφού μιλούσαμε, έτσι παρόντες εδώ η Ελισάβετ, η Ευγενία, η Μίρκα, ο Σάββας, ο Γιάννης, ο Αναστάσιος, ο Κώστας, ο Αλεξανδρούλς φυσικά και "εκτός", ο Γιώργος η Λαμάρα και ο Πάνος...


Από την παρουσίαση του δίσκου του Κώστα Σκόνδρα "λεύκωμα αναμνήσεων", που παρουσιάστηκε στο δώμα της "Στοάς του βιβλίου", στις 11-9-2019, στην Αθήνα. Ήμουν από τους παρουσιαστές και με την ευκαιρία συναντήθηκα μετά το καλοκαίρι και με αγαπημένα πρόσωπα και φίλους. Η Ελένη Φιλίνη και η Νάντια Καραγιάννη τα πιο γνωστά στις φωτογραφίες.
ΕΔΩ, κάντε κλικ για να δείτε και ν' ακούστε τη δική μου παρουσίαση.

Με τον Παύλο Κοντογιαννίδη, τον Μπάμπη Τσέρτο και τον Βαγγέλη Χαλή, συναντηθήκαμε στις 16-9-2019 δίπλα στην ιστορική "Σόνια" της Λ. Αλεξάνδρας για να μιλήσουμε για μία μουσική παράσταση με ενδιαφέρον και με περιεχόμενο που δεν έχει ξαναγίνει...  Και κατ' αρχήν συμφωνήσαμε!


Καφές πρωινός στην οδό Ρήγα Φεραίου (άλλως, οδός -άπειρων- καφετεριών...) με την ομάδα "κρούσεως", δηλαδή τους φίλους που διοργάνωσαν την πετυχημένη παρουσίαση του βιβλίου του αδελφού μου Σάββα Επτά παραμύθια ζωής, Είναι η νόσος ένα αμετάφραστο μήνυμα; στην πόλη, το βράδυ της ίδιας μέρας, στην αίθουσα του Επιμελητηρίου Αχαΐας. Όλο το ταξίδι, αλλά και η παραμονή, χαρακτηρίστηκαν από το ευχάριστο κλίμα, αλλά ταυτόχρονα την προσφορά νέων ιδεών και αντιλήψεων στο κοινό της πόλης, που εκτιμήθηκε αφάνταστα. Εδώ είναι μια συνέντευξη του Σάββα στην ιστορική εφημερίδα της πόλης, "ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ". Ρίξτε μια ματιά οι περίεργοι, είναι σε βατή γλώσσα. http://www.pelop.gr/?page=article&DocID=548200

Παρασκευή βράδυ, 15-11-2019, στον Περισσό, δείπνο εορταστικό με τους "ΝΟΜΟ ...ΤΕΛΙΑ", ένεκα γενεθλίων του Δημήτρη (κιθάρα). Το μουσικό μέρος που ακολούθησε, ήταν και μια γερή πρόβα της νέας παράστασης της χρονιάς που ετοιμάσαμε, με τίτλο Κώστας Μπέζος και Μάρκος "ρεπόρτερ". Πρεμιέρα, στις 6-12-2019.

Από την παρουσίαση της "Αυτοβιογραφίας" του Γιώργου Μαργαρίτη στην Παλιά Βουλή, στις 27-11-2019. Ενώ ο Γιώργος υπόγραφε αντίτυπα, εμείς φωτογραφηθήκαμε με την κάμερα του Κώστα Τσιτσάνη, ο οποίος και μου 'στειλε τη φωτογραφία.
Από αριστερά: Βασίλης Καπερνάρος, Χρήστος Νικολόπουλος, Κώστας Μπαλαχούτης, Κώστας Τσιτσάνης και εγώ. Στις 13-1-2020 έγινε και παρουσίαση στη Χαλκίδα. Παραθέτω τις δύο παρεμβάσεις μου. https://www.youtube.com/watch?v=2T8xjtIqyrY&t=23s   (Αθήνα)
        https://www.youtube.com/watch?v=yFV5730F5UU&t=15s   (Χαλκίδα)

 
Από την παρουσίαση του πρόσφατου βιβλίου του Μίμη Ανδρουλάκη "ΑΓΑΠΗ ΜΕΔΟΥΣΑΣ", στις 16-12-2019 στον ΙΑΝΟ. Από αριστερά, ο αδελφός μου Σάββας, ο Γιώργος Μαργαρίτης, ο Μίμης Ανδρουλάκης και εγώ. Στο μέσον το εξώφυλλο του βιβλίου και δεξιά η Δεντρολιβανιά που βγάζει σέλφι.
Πρόκειται, λοιπόν, για ένα ιστορικό μυθιστόρημα, αλλά με κεντρικό θέμα το "Κίνημα του Ναυτικού" το 1973. Είναι έξυπνα γραμμένο και επιδέχεται αναγνώσεις τουλάχιστον σε τρία επίπεδα. Το ένα είναι ό,τι διαβάζουν τα μάτια, το δεύτερο είναι οι συμβολισμοί των πρωταγωνιστών του μέρους της μυθοπλασίας και το τρίτο οι δύσκολες ιστορικές "αποκαλύψεις" που θέλουν καλή παρατήρηση, δυνατούς συνδυασμούς, αλλά και "ευστοχία" για να περάσει το "βέλος" μέσα από τις τρύπες των 12 τσεκουριών, του ...Οδυσσέα! Για παράδειγμα, τι σόι πράμα ήταν (στο βάθος του) ο "βρικόλακας" Δ. Ιωαννίδης;
Μίλησα κι εγώ για το βιβλίο, αλλά δεν ξέρω πόσοι, πήραν χαμπάρι, τι... (Οι περισσότεροι που παρακολούθησαν μου έδωσαν σαφώς την εντύπωση για γραφικά απομεινάρια, εκείνης της εποχής και "κολλημένοι" στο τότε). Τελείωσα με το πολύ σπουδαίο και δύσκολα προσεγγίσιμο παραδοσιακό τετράστιχο, το οποίο αφιέρωσα στον Μίμη:
Τι τόνε μέλλει τον μπαξέ κι αν του 'φυγε τ' αηδόνι! Και μ' άλλα διάφορα πουλιά, η μέρα ξημερώνει…" 


Η κύρια αγαπημένη ...μάζα, πέταξε από Σόφια (Βουλγαρία, μεριά) και η ακατανίκητη "κουλτουριάρα" μας (από τα πιο σεμνά, με ουσία και τίμια άτομα που έχω γνωρίσει) "περπάτησε" από τη Μακεδονία.
Εξαιρετικό τετραήμερο 22 έως 28 Δεκεμβρίου 2019. (Και ωραία γέλια με ...δάκρυα). Είπαμε, όπως πάντα, ότι τα ωραία πράγματα τελειώνουν, κάποια στιγμή -και έφυγαν! Τα βαρετά, τελειώνουν μόνο με το θάνατο (μερικοί λένε ότι κι αυτό δεν είναι σίγουρο...)
 


Και στις 24-1-2020, του ιερομάρτυρος Βαβύλα, μπουκάραμε στις "ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ", όπου εμφανίζεται ο Μπάμπης Τσέρτος, η αδελφή του Νάντια Καραγιάννη και ο γιος της ο Νίκος. Πώς να μη χαμογελάω με τόσα  αγαπημένα πρόσωπα δίπλα μου όλο το βράδυ; Εδώ περιβάλλομαι από τη Χρυσούλα, τον Βαγγέλη, την Νάντια, τον φοβερό χορωδιακό και ρυθμοδοτικό μαέστρο "Χέρμπερτ φον Κάραγιαν" (το χαϊδευτικό του) και τον πολυπράγμωνα Αλέξη. Φωτογράφιζε ο εορτάζων (και κερνών τα άφθονα ακριβά αυγοτάραχα Μεσολογγίου), ο Βαβύλας Μεργαδίλιος.


Μέθεξη 70' λεπτών, στις 27-1-2020, με το "Γράμμα αγάπης", τον συγκλονιστικό μονόλογο του Φερνάντο Αρραμπάλ, στον πολυχώρο "διέλευσις" της Κυψέλης. Ιερούργησε η Χάρις Συμεωνίδου.
Για το έργο, εδώ: https://tvxs.gr/news/theatro/gramma-agapis-me-ton-spoydaio-fernanto-arrampal


Στις 17-2-2010, το βράδυ, γραμμή για το θέατρο "Alhambra" της οδού Στουρνάρη και το εξαιρετικό έργο  "Ξενοδοχείον ο Παράδεισος" (Georges Feydeau, 1894). Πρωταγωνιστής ο Παύλος Κοντογιαννίδης, ο οποίος έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας για ...εκχυλίζον γέλιο, όχι ότι οι λοιποί υστερούσαν στους ρόλους τους! Στιγμές, αυτή η κωμωδία, θύμιζε παλιό ασπρόμαυρο ελληνικό κινηματογράφο, ο οποίος ήρθε και ξανάρθε στην κουβέντα μετά την παράσταση, στο φουαγιέ με τα εδέσματα, όταν θύμιζα στον Γιώργο Κωνσταντίνου απίστευτες σκηνές ερμηνείας του, όπως το προφιτερόλ στα "Χτυποκάρδια…" ή το ανύπαρκτο μωρό που ταχτάριζε στον "Λευτεράκη…".
Από δεξιά, ο Παύλος, η Χριστίνα, ο Γιώργος κι εγώ.



Τα δύο αδέρφια μου που μένουν στην Αμερική και στην Κύπρο τα βλέπω σπάνια και το έχω πάρει απόφαση. Βέβαια τα κινητά τηλέφωνα μικραίνουν αυτή την απόσταση... Ο τέταρτος αδελφός μου ο Σάββας μένει μεν στην Αθήνα, αλλά οι (υπερ) ασχολίες αμφοτέρων μας, δεν επιτρέπουν συχνές χαλαρές συναντήσεις. Συνήθως είμαστε και με άλλους ανθρώπους. Όμως το Σάββατο, 22-2-2020 (όλα τα δυάρια μαζεμένα) κάναμε και εμείς δυάδες και πήγαμε στο Λαύριο, το οποίο και αγαπώ ιδιαίτερα.
Η βραδιά ήταν κρύα, αλλά η αχνιστή ψαρόσουπα που είχα παραγγείλει σ' ένα φίλο μου ταβερνιάρη εκεί, ήταν όλα τα λεφτά. (Φρέσκοι μπακαλιάροι, με χορταρικά...)  


Εδώ, ο αδελφός μου Ανδρέας με τον εγγονό του Ανδρέα, την 1-3-2020 όταν και τον επισκέφθηκαν με τη γιαγιά στην Ουάσιγκτον, όπου είναι παντρεμένη και εγκαταστημένη η κόρη του, μαμά του μωρού. Η αξία της φωτογραφίας (ιδίως για όχι φίλους και γνωστούς μου...), εκτός από την τρυφερότητα της στιγμής, είναι στο ότι ο μικρός μοιάζει απίστευτα στον παππού όταν αυτός ήταν στην ίδια ηλικία (οβάλ φωτογραφία)! Κοιτάζω, ...δεν το πιστεύω και ανατρέχω σε παλιές μας φωτογραφίες...


Ημέρες κορονοϊού, είμαι χαλαρός, σίγουρα όχι δυστυχής, αλλά με όλες τις προφυλάξεις μου...
Εδώ, σήμερα, Μ. Δευτέρα 13-4-2020, μόλις γύρισα στο σπίτι μου, "οπλισμένος" από
την έξοδό μου για άθληση, φρέσκο κρουασάν με σοκολάτα και πικρή μαρμελάδα πορτοκαλιού,
αλλά και μια βόλτα στη λαϊκή αγορά για ελιές πράσινες, πικρές και σκληρές. Κοίτα να δεις, όμως,  
που είχε και ...καμάκι στη λαϊκή, αφού ο κόσμος στις "κρίσεις'' φοβάται και εύκολα δέχεται
παρέα του έναν αυτόκλητο μαχητή του φόβου, έστω και άγνωστο! Αλλά με αυτόν το ιό
δεν είναι να παίζεις... Κι έχουμε ένα σωρό παραδείγματα, όπως οι (άσε...) Αμερικανοί, οι Ιταλοί
(μη χάσουν την έκθεση γούνας, οι μαλάκες), οι πονηρότατοι και αφελείς Σουηδοί, οι παροιμιώδους
κενού υπερεγώ και γενικώς σκατιάρηδες Άγγλοι, οι τραμπούκοι Γερμανοί, οι υπνοβάτες και
 "ουρά" των τραμπούκων Ολλανδοί και πάει λέγοντας και κλαίγοντας!
Αν πω ότι το ...διασκεδάζω από μία πλευρά, δεν είναι ψέματα, ταυτόχρονα όμως τιμάω
όλους όσους εργάζονται στα νοσοκομεία που περιθάλπουν ασθενείς του ιού.


Λες και γινόταν σεισμός στη Ν. Σμύρνη και μας μετακίνησε κατά 30 μοίρες!
Έφη, Γιώργος, Αλέξανδρος και εγώ στα ...βορεινά εφημερεύων! 21-9-2020


Είναι ένας ωραίος χώρος, μοναδικός στο είδος του, με ξεχωριστά ροφήματα (ακόμα και φαγητά), και μάλιστα ιδιαίτερα ασφαλής από άποψη κορονοϊού! Γι' αυτό και κάπου κάπου πηγαίνω. Πρόκειται για τον χώρο "Γη-Γλυφάδα'' (δεν κάνω διαφήμιση προφανώς, μην τα ...χαλάσουμε). Βρεθήκαμε εκεί με  ατζέντα ποικίλη, στις 25-9-2020, ο Γιάννης (αριστερά), εγώ (στο μέσον, πριν ένα τέταρτο είχα βγει από τη θάλασσα) και ο Βαγγέλης που μας ήρθε από το Ν. Ηράκλειο. Α! Όχι, όχι! Δεν είχαμε συνεννοηθεί για το κεραμιδί χρώμα που ντυθήκαμε! 



Στη Σαλαμίνα, 15-10-2020 (εκπληκτική ημέρα μας έκανε) και επίσκεψη στον Γιάννη τον Φιλόσοφο (έχει αγοράσει  σπίτι με θέα, ...Θεά, στο πουθενά), που ο Γελαστός είχε να συναντήσει 30; χρόνια! Αναμνηστικές φωτογραφίες. Πάνω, η "τρόϊκα του Lappis" συναντιέται στη Σπηλιά του Ευριπίδη. Από δεξιά, Βασίλης Γελαστός, Γιάννης φιλόσοφος, Πάνος σκάνταλος! Κάτω, στην τρόϊκα προστέθηκε κι ο Γιάννης ο ηλεκτρονικός εγκέφαλος. Πολλά είπαμε κι άλλα τόσα φιλοσοφήσαμε, με οδηγό τον Γιάννη. Κάποια στιγμή θυμηθήκαμε τον θείο Αίσωπο κι έναν διάλογό του:
Λύκος (προς αρνάκι): Πέρσι, με κορόιδεψες!
Αρνάκι (προς λύκο): Μα φέτος, γεννήθηκα!



Στο στούντιο του Νίκου, ένα πρωινό και ηλιόλουστο Σάββατο.
Συνεχώς με μάσκες και λίγα δευτερόλεπτα άνευ, για την απαθανά-
τιση. Κάτω, ο Νίκος μπροστά στην κονσόλα του. Και φυσικά, από
τα παιδάκια δε δείχνουμε το πρόσωπο. Ακόμα και το κινητό της 
κρατάει τρυφερά η Μαρία, όταν δείχνει το κοριτσάκι της! 
Ο Γιώργος μας είπε για Παρθενώνα, μαύρες ψυχές και δάκρυα.
Η Μαρία, για άρπαγες, ναυάγια, λιανεμπόριο και "φυλακές"!
Εγώ "μαγείρεψα" ό,τι καλύτερο για την περίπτωση, επί του
παρόντος είναι το μυστικό μας! Ο Νίκος έγραψε την ιστορία.  


Αργότερα, μετά τις ...λοκνταουνιές και συγκεκριμένα στις 30-5-2021, ήρθε στο
στούντιο ο Γρηγόρης Βαλτινός και "βγάζοντας" τόσο τη διάσταση του ηθοποιού, 
όσο και αυτή του τραγουδιστή (κάτι που έχουμε κάνει πολλές φορές μαζί), μας είπε 
για την Πεντέλη, για τον Φειδία, αλλά και για τους επικίνδυνους (αλλά φουκαράδες)
αιώνιους ζηλιάρηδες-φθονερούς! (Είχε και καλούδια ο Νίκος, απ' την Κρήτη...) 


Με τον Βασίλη (alias, "Γελαστός" -τον έλεγε έτσι κι η μητέρα μου), χαζεύοντας τη θάλασσα και
περιμένοντας ψητούς βακαλάους με κρίταμο στις παρειές των ιχθύων, από τα χέρια του μάστορα ψήστη, του Βιρζουβιζούδη. (Πρόκειται για παρατσούκλι -απόλυτα τεκμηριωμένο...). Ο πλήρης 
τίτλος του είναι "Ο Βιρζουβιζούδης με τα εννέα πρόσωπα" -εννοείται ψηστικά πρόσωπα. Είναι
απόλαυση ασύγκριτη να διηγείται τις ιστορίες του, αργά μετά τις 2 τη νύχτα όταν η ταβέρνα έχει
σταματήσει να σερβίρει... Ο Βασίλης, ο Γελαστός, γελάει τόσο τρανταχτά, που ξυπνάει τους γείτονες...

  Αριστερά είναι φωτογραφία της 5-11-2021, σε μια "κρυφή" παραλία-μυχό-αγκάλη, μεταξύ Γλυφάδας και Αγ. Κοσμά. Είναι αυτοφωτογράφηση (σέλφι λεν οι "γύφτοι"), αλλά επειδή μου ζητάγανε να ...βεβαιώσω ότι όντως έκανα μπάνιο, την άλλη μέρα (6-11-2021) πήγα με την Γιάννα και με φωτογράφησε στο τελευταίο μπάνιο της χρονιάς σε θάλασσα! Πέρσι, 2020, έκανα για πρώτη φορά στη ζωή μου θαλάσσιο μπάνιο, μήνα Οκτώβριο! Φέτος έγινε Νογέμπριος... Άντε και εις ανώτερα καρντάσι...


Από την ηχογράφηση (μια βδομάδα πριν το Πάσχα, 2022) με την χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου 

Στο Παγκράτι, σε μια ήσυχη πλατειούλα, Τρίτη του Πάσχα, 2022. Έπινα τη σοκολάτα μου, κοίταζα
δύο σκαθάρια που ερωτοτροπούσαν, κάπνιζα το πουράκι μου και εκεί μου τράβηξαν τη φωτογραφία
 για λόγους ουρίτσας φυσικά... 


Με τον Γιάννη Ζουγανέλη, μετά την ηχογράφηση (τέλος Ιουνίου, 2022) του πρόσφατου τραγουδιού μου με τίτλο "Εθνικό εντομοκτόνο". Να το λινκ: https://www.youtube.com/watch?v=XjOk0uIF3Ig


1-7-2022, στη GAIA (Γαία), στη Γλυφάδα, σε μουσικού περιεχομένου συνάντηση.
Κάποια στιγμή, με πήραν στο βίντεο του Viber, από τη Στοκχόλμη. Απομακρύνθηκα
λίγο για να μιλήσω ελεύθερα, οπότε βρέθηκα κάτω από κάποιους φανούς με ωραίο
κίτρινο χρώμα.  Φαίνεται ότι ...βάφτηκαν κιτρινωπά τα μαλλιά μου, το  είδαν απ' τη
Στοκχόλμη και μου ζήτησαν να τους στείλω μια φωτογραφία μου εκείνης της
στιγμής, σ' αυτή τη θέση. Και το έκανα! Ιδού ο κιτρινομάλλης...